Και να 'μαι πάλι μπροστά στην λευκή οθόνη του υπολογιστή μου να προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου...
Λοιπόοον, όποιοι έχετε διαβάσει προηγούμενα οδοιπορικά μου ίσως θα έχετε διαπιστώσει πως στον γραπτό λόγο μου βγαίνει μια μελαγχολία, μια μαυρίλα μια διάθεση πολύ under.
Ξεχάστε ότι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα από τον Βαγγέλη. Αυτή τη φορά η διάθεση είναι στα ύψη (φταίει και το κόκκινο κρασάκι που μου γαργαλάει τις αισθήσεις? Ίσως ;) ).
Η ώρα είναι 11.10 Παρασκευή βράδυ, έχω μισό πακέτο τσιγάρα, έναν μισοτελειωμένο αναπτήρα, μισό μπουκάλι Nico Lazaridi 2011 και ο Bregovic μου χαιδεύει τα αυτιά.
Πάμε
από την ανάποδη αυτή τη φορά
από το τέλος
5 το απόγευμα επιστροφή (κάτι αντίστοιχο με το "Λεφτά Υπάρχουν")
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στον εαυτό μου και στους συνοδοιπόρους μου :P
Ώρα, λίγο πριν τη δωδεκάτη βραδυνή και βρίσκομαι ακόμα στον δρόμο. 60 χιλιόμετρα από την βάση μου, στην Λάρισα. Βρεγμένος αλλά αποφασισμένος να συνεχίσω και να μην στήσω σκηνή έξω από την 1η Στρατιά :P
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρόσκληση ήρθε από τον Θανάση Παπαρνάκη (www.moto-tours.gr) λίγο καιρό πριν, μέσω φατσοβιβλίου.
"Θα έρθεις στο οδοιπορικό που οργανώνω στην Ροδόπη 6 και 7 Απρίλη?"
"Χρειάζεστε φωτογράφο?"
"Εννοείται"
"Μέσα"
Και κάπως έτσι βρέθηκα να ετοιμάζω την Παρασκευή το πρωί τα μπαγκάζια μου για να ξεκινήσω για Θεσσαλονίκη όπου θα συναντούσα φιλαράκια για καφέ (sic) και διανυκτέρευση.
Έβαλα στις βαλίτσες μου ότι βρήκα μπροστά μου.
Κατά λάθος πήρα ένα πολύμπριζο, ένα κρεγιόν και μια συσκευή παρασκευής ψωμιού :P
12 και κάτι ήμουν έτοιμος.
Λίγο πριν ξεκινήσω στάση στο κέντρο της πόλης για να συναντήσω τον τραυματία (όχι για πολύ όμως ;) Σωτήρη ο οποίος μου είχε τάξει να μου βρει τάπα για το δοχείο του νερού μιας και ξαφνικά (!) ανακάλυψα (!) πως κάπου το είχα χάσει (!).
Παρένθεσις
ΡΕ έχετε βαλθεί να μου αλλάξετε συνήθειες????????
Μια με τα τακάκια μια με τις τάπες, σε λίγο θα κουβαλήσετε και...πως τα λένε αυτά ρε γαμώτο που ρυθμίζουν τις βαλβίδες? Τέλος πάντων, αυτά τα σιδερένια.
(Σώπα καλό μου δεν τους ξαναφήνω να σου βάλουν χέρι)
Κλείνει η παρένθεσις
Μαζί με τον Σωτήρη εντελώς τυχαία εμφανίζεται και άλλος φίλος από την Λάρισα, γειά σου ρε Μιχάλη. Ώπα λέω καλοί είναι αυτοί οι οιωνοί. Μπλα μπλα, το δικό μου μυαλό βρισκόταν λίγο πιο κάτω, χαιρετούρες, σταυροφιλήματα, ξεματιάσματα και ξεκινάω.
Στάση λίγο πιο κάτω....
Κλειδί στη μίζα, κατέβασμα ζελατίνας, η απόλυτη (η απόλυτη όμως) ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου και ξεκίνημα για να συναντήσω τον νέο μου φίλο Νίκο που ερχόταν από Αθήνα με το βαρκαδέρο του. Σημείο συνάντησης στην Ε.Ο Τρικάλων - Λάρισας (κόμβος προς Ελλασόνα).
Κλασικά είχα καθυστερίσει στο ραντεβού μας αλλά ο Νίκος δεν μου είπε τίποτα όχι επειδή είναι ευγενικός, όοοοοοοχι...είχε άλλα στο μυαλό του χαχαχαχα (να τα πω τώρα ή να τα αφήσω για αργότερα Νικολάκη????)
Τέλος πάντων είμαι large απόψε και δεν θα πω τίποτα.
Ξεκινάμε λοιπόν προς Ελλασόνα και τελικό προορισμό την Θεσσαλονίκη. Στάση για 1-2 φωτογραφίες λίγο πριν την Σιάτιστα στην λίμνη Πολυφύτου
και ενδιάμεση στάση στην Κοζάνη για να πιούμε ένα περιποιημένο καφεδάκι στον φίλο Βασίλη στο Vis A Vis (όσοι περάσετε από την Κοζάνη κάντε μια στάση και γνωρίστε τον Βασίλη). Φωτογραφία ρε Βασίλη δεν βγάλαμε...
Αναχώρηση από Κοζάνη στις 17:00 (?) και πέρασμα κάτω από την Εγνατία οδό
Μακριά και αγαπημένοι :)
στο ύψος του Πολύμυλου, στην παλιά Ε.Ο Κοζάνης Αλεξάνδρειας. Δρόμος χωρίς καθόλου κίνηση με πολλά στροφιλίκια, κάποιες μικρές κατολισθήσεις και μερικές λακούβες (ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :P ).
Στο μυαλό μου υπήρχε το πλάνο λίγο πριν φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη να ψάξω κοντά στα Διαβατά το νεκροταφείο των παλιών τρένων ώστε να αφιερώσω λίγο φωτογραφικό χρόνο στο συγκεκριμένο θέμα. Ο χρόνος όμως αμείλικτος και πίεζε...
Άφιξη στην Βέροια και τηλεφώνημα στον Γιάννη και Γιάννη για το αν θα έρθουν από Θεσσαλονίκη ώστε να μας καλωσορίσουν. Με βαριά καρδιά (:P) μου είπαν πως τελικά θα έρθουν και πως θα συναντηθούμε κάπου στην Χαλκηδόνα. Ψιλοαδιάφορη η διαδρομή μέχρι Χαλκηδόνα και με τον ήλιο πλέον να έχει σβήσει ψάχναμε να βρούμε το σημείο όπου αναπαύονται τα σκουριασμένα τρένα. Μετά από αναζήτηση βρήκαμε το μέρος αλλά πλέον αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν αδύνατον να γίνει. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη, αναζήτηση για ξενοδοχείο για τον Νίκο μιας και εμένα θα με φιλοξενούσαν ο Γιάννης και ο Γιώργος στο σπίτι τους. Ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά αλλά αν ήξερα ότι ροχαλίζετε ΤΟΣΟ πολύ θα προτιμούσα να μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που στο μπαλκόνι βλέπαμε τα κορίτσα :P. Πέρα από την πλάκα μάγκες ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Επιβεβαιώσατε την παροιμία που λέει πως "Χίλιοι καλοί χωράνε". Να 'στε καλά και επιφυλάσομαι για το μέλλον ;).
Αφού τακτοποιήθηκε ο Νίκος σειρά είχε η βραδυνή μας έξοδος. Κάπου στην Ολύμπου, σε ένα καφέ. Columbia? Colombia? Δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα. Πολύχρωμο με ωραίο κόσμο και ωραία μουσική. Τηλεφωνήματα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα πως όλα βαίνουν καλώς και η παρέα άρχισε να μεγαλώνει...
Από αριστερά προς τα δεξιά. Ηλίας, Γιάννης, Γιώργος, Γιάννης, εγώ, Νίκος.
Για να βγει αυτή η φωτογραφία μας πήρε αρκετός χρόνος. Η συμπαθητική κατά τα άλλα σερβιτόρα δεν έλεγε να καταλάβει πως για να βγάλει την φωτογραφία έπρεπε να κοιτάξει μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στα τυφλά, τελικά μετά από 4-5 προσπάθειες η φωτό βγήκε. Άλλη μια γύρα κοπελιά, σε αυτό τουλάχιστον ήσουν καλή. Αγώνας για το ποιός θα πληρώσει τελικά το σκορ έγραψε 1-0 υπέρ των γηπεδούχων :).
Οι νύχτες στην Θεσσαλονίκη ως γνωστόν δεν τελειώνουν εύκολα και έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον δρόμο για το στέκι των παιδιών. Δεν θυμάμαι το όνομα (τον τελευταίο καιρό δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ, δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είμαι αλλού...). Αυτό που θυμάμαι είναι πως πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό, μικρό μαγαζάκι, με λίγα τραπέζια και παρείστικη ατμόσφαιρα.
Ιδιοκτήτης ο Σπήλιος. Α-Τ-Ο-Μ-Ο
Τσίπουρο από το κελάρι, πιάτα gourmet (κόκκορας κρασάτος κτλ κτλ). Α ρε Σπήλιο ΑΡΧΟΝΤΑ. Θα ξανάρθω στο μαγαζί σου σύντομα, οι φίλοι των φίλων μου και δικοί μου φίλοι.
Η βραδιά κυλούσε όμορφα και πλέον σε μια παρέα βγήκε κιθάρα και μπουζούκι. Τι λες τώρα......Από τα ομορφότερα βράδια που έχω περάσει με αληθινούς φίλους. Χωρίς δήθεν και μαλακίες. Απλές καταστάσεις...αληθινές...
Γιώργος.
Εσύ παλικάρι μου είσαι μεγάλο τρελοκομείο αλλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα :P
Θα σε χρειαστούμε σύντομα για το project που σου μίλησα για τις βαλίτσες. Φρόντισε να βρεις τα μοντέλα που είπαμε και κανόνισε να κάνεις επαγγελματική δουλειά. Ξέρεις εσύ, δεν λέω τίποτα άλλο...;)
Γιάννης. Αδερφός
Τρελή ατάκα την ώρα που ερχόταν το δεύτερο λίτρο "νερού της φωτιάς".
Εγώ - Παιδιά εγώ δεν πίνω παρά μόνο λίγο όταν υπάρχει καλή παρέα.
Γιάννης - Ούτε εμείς πίνουμε αλλά έχουμε κάθε βράδυ καλή παρέα.
Οκ, δεν την παλεύετε μια....
Νίκος
Μην το σκέφτεσαι πολύ παλικάρι μου. Live and let Die ;)
Μουσταφά και ? (άτιμο αλτσχαιμερ....)
Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά Μουσταφά αλλά το χαμόγελο σου τα λέει όλα. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε ;)
Γιάννης
Νταξ, δεν έχω λόγια για τον έτερο Γιάννη της παρέας. Έχουμε ταξιδέψει μαζί, έχουμε γελάσει, έχει αποκοιμηθεί στα πιο απίθανα μέρη :P αλλά με μια φράση "Μαζί σου φίλε θα γύρναγα τον κόσμο".
Η ώρα κάπου κοντά 03:00 και ο Σπήλιος έτοιμος να φύγει από το μαγαζί και να μας αφήσει τα κλειδιά. Το κάνει συνέχεια όταν οι συγκεκριμένοι τύποι πάνε στο μαγαζί του. :).
Check please, αύριο έχει εγερτήριο και δεν θα ήθελα να είμαστε η αιτία που θα αργήσει η ομάδα να ξεκινήσει για το ταξίδι.
Α, ξέχασα να αναφέρω το κυριότερο. Εκεί που πίναμε τις μπύρες μας στο Colombia μου λέει ο Γιάννης
"Ρε, λες να έρθω και εγώ μαζί σας στο διήμερο?"
"Και το σκέφτεσαι παλικάρι μου?"
'Ενας ακόμη στην παρέα μας ;)
Αγώνας ξανά για το ποιός θα πληρώσει και με την λήξη ο πίνακας έδειχνε Γηπεδούχοι-Φιλοξενούμενοι 2-0. Καλάαααα, δεν θα έρθετε προς τα κάτω?
Αφού αφήσαμε τον Νίκο στο ξενοδοχείο λέω: "Ρε 'σεις, νιώθω μια ατονία. Παίζει κανένα μαγαζί με παγωτό μηχανής?" Κάτι είπανε μέσα από τα κράνη τους, σαν "Γαλλικά" μου ακούστηκαν :). Στάση σε ανοιχτό περίπτερο κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και βρεθήκαμε να τρώμε παγωτάκι στις 4 τα ξημερώματα. Αυτή τη φορά μείωσα κατά κάποιο τρόπο το σκορ αφού έπεισα τον περιπτερά πως είμαι Σαλονικιός. Και "σε λέω" και "μένω Ναυαρίνου" και "αυτοί σου μοιάζουν για Θεσσαλονικείς?"
2 ώρες μέχρι το υποτιθέμενο ξύπνημά μας. Ώρα για ξεκούραση...
Διαδρομή 1ης Ημέρας
Πρέπει να κοιμήθηκα περίπου μια ώρα πριν τα 7 ξυπνητήρια που είχα στο κινητό μου αρχίσουν να χτυπάνε. Σηκώθηκα ανάλαφρος (:P), ο Γιάννης είχε ετοιμάσει ήδη έναν καραβίσιο και μετά από 3-4 απανωτά τσιγάρα είχε έρθει η ώρα για να αναχωρήσουμε ώστε να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης όπου είχε οριστεί το ραντεβού.
Παραδόξως φτάσαμε από τους πρώτους. Πριν από εμάς είχε έρθει ο καλός φίλος Δημήτρης με την μπουμπού του. Σιγά-σιγά φτάσαν και οι υπόλοιποι και πλέον 08:30 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.
Το σχόλιο του Γιάννη όταν ανέβασε την φωτογραφία στο φατσοβιβλίο....
"Ωραίο συναίσθημα να αποχαιρετάς φίλους για έναν προορισμό στον οποίο ξέρεις ότι θα περάσουν τέλεια, το χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους δεν περιγράφεται.
Καλό δρόμο να έχετε."
Ο σημερινός μας προορισμός....
και ενδιάμεση στάση στην Κοζάνη για να πιούμε ένα περιποιημένο καφεδάκι στον φίλο Βασίλη στο Vis A Vis (όσοι περάσετε από την Κοζάνη κάντε μια στάση και γνωρίστε τον Βασίλη). Φωτογραφία ρε Βασίλη δεν βγάλαμε...
Αναχώρηση από Κοζάνη στις 17:00 (?) και πέρασμα κάτω από την Εγνατία οδό
στο ύψος του Πολύμυλου, στην παλιά Ε.Ο Κοζάνης Αλεξάνδρειας. Δρόμος χωρίς καθόλου κίνηση με πολλά στροφιλίκια, κάποιες μικρές κατολισθήσεις και μερικές λακούβες (ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :P ).
Στο μυαλό μου υπήρχε το πλάνο λίγο πριν φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη να ψάξω κοντά στα Διαβατά το νεκροταφείο των παλιών τρένων ώστε να αφιερώσω λίγο φωτογραφικό χρόνο στο συγκεκριμένο θέμα. Ο χρόνος όμως αμείλικτος και πίεζε...
Άφιξη στην Βέροια και τηλεφώνημα στον Γιάννη και Γιάννη για το αν θα έρθουν από Θεσσαλονίκη ώστε να μας καλωσορίσουν. Με βαριά καρδιά (:P) μου είπαν πως τελικά θα έρθουν και πως θα συναντηθούμε κάπου στην Χαλκηδόνα. Ψιλοαδιάφορη η διαδρομή μέχρι Χαλκηδόνα και με τον ήλιο πλέον να έχει σβήσει ψάχναμε να βρούμε το σημείο όπου αναπαύονται τα σκουριασμένα τρένα. Μετά από αναζήτηση βρήκαμε το μέρος αλλά πλέον αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν αδύνατον να γίνει. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη, αναζήτηση για ξενοδοχείο για τον Νίκο μιας και εμένα θα με φιλοξενούσαν ο Γιάννης και ο Γιώργος στο σπίτι τους. Ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά αλλά αν ήξερα ότι ροχαλίζετε ΤΟΣΟ πολύ θα προτιμούσα να μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που στο μπαλκόνι βλέπαμε τα κορίτσα :P. Πέρα από την πλάκα μάγκες ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Επιβεβαιώσατε την παροιμία που λέει πως "Χίλιοι καλοί χωράνε". Να 'στε καλά και επιφυλάσομαι για το μέλλον ;).
Αφού τακτοποιήθηκε ο Νίκος σειρά είχε η βραδυνή μας έξοδος. Κάπου στην Ολύμπου, σε ένα καφέ. Columbia? Colombia? Δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα. Πολύχρωμο με ωραίο κόσμο και ωραία μουσική. Τηλεφωνήματα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα πως όλα βαίνουν καλώς και η παρέα άρχισε να μεγαλώνει...
Για να βγει αυτή η φωτογραφία μας πήρε αρκετός χρόνος. Η συμπαθητική κατά τα άλλα σερβιτόρα δεν έλεγε να καταλάβει πως για να βγάλει την φωτογραφία έπρεπε να κοιτάξει μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στα τυφλά, τελικά μετά από 4-5 προσπάθειες η φωτό βγήκε. Άλλη μια γύρα κοπελιά, σε αυτό τουλάχιστον ήσουν καλή. Αγώνας για το ποιός θα πληρώσει τελικά το σκορ έγραψε 1-0 υπέρ των γηπεδούχων :).
Οι νύχτες στην Θεσσαλονίκη ως γνωστόν δεν τελειώνουν εύκολα και έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον δρόμο για το στέκι των παιδιών. Δεν θυμάμαι το όνομα (τον τελευταίο καιρό δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ, δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είμαι αλλού...). Αυτό που θυμάμαι είναι πως πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό, μικρό μαγαζάκι, με λίγα τραπέζια και παρείστικη ατμόσφαιρα.
Ιδιοκτήτης ο Σπήλιος. Α-Τ-Ο-Μ-Ο
Η βραδιά κυλούσε όμορφα και πλέον σε μια παρέα βγήκε κιθάρα και μπουζούκι. Τι λες τώρα......Από τα ομορφότερα βράδια που έχω περάσει με αληθινούς φίλους. Χωρίς δήθεν και μαλακίες. Απλές καταστάσεις...αληθινές...
Εσύ παλικάρι μου είσαι μεγάλο τρελοκομείο αλλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα :P
Θα σε χρειαστούμε σύντομα για το project που σου μίλησα για τις βαλίτσες. Φρόντισε να βρεις τα μοντέλα που είπαμε και κανόνισε να κάνεις επαγγελματική δουλειά. Ξέρεις εσύ, δεν λέω τίποτα άλλο...;)
Τρελή ατάκα την ώρα που ερχόταν το δεύτερο λίτρο "νερού της φωτιάς".
Εγώ - Παιδιά εγώ δεν πίνω παρά μόνο λίγο όταν υπάρχει καλή παρέα.
Γιάννης - Ούτε εμείς πίνουμε αλλά έχουμε κάθε βράδυ καλή παρέα.
Οκ, δεν την παλεύετε μια....
Μην το σκέφτεσαι πολύ παλικάρι μου. Live and let Die ;)
Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά Μουσταφά αλλά το χαμόγελο σου τα λέει όλα. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε ;)
Νταξ, δεν έχω λόγια για τον έτερο Γιάννη της παρέας. Έχουμε ταξιδέψει μαζί, έχουμε γελάσει, έχει αποκοιμηθεί στα πιο απίθανα μέρη :P αλλά με μια φράση "Μαζί σου φίλε θα γύρναγα τον κόσμο".
Η ώρα κάπου κοντά 03:00 και ο Σπήλιος έτοιμος να φύγει από το μαγαζί και να μας αφήσει τα κλειδιά. Το κάνει συνέχεια όταν οι συγκεκριμένοι τύποι πάνε στο μαγαζί του. :).
Check please, αύριο έχει εγερτήριο και δεν θα ήθελα να είμαστε η αιτία που θα αργήσει η ομάδα να ξεκινήσει για το ταξίδι.
Α, ξέχασα να αναφέρω το κυριότερο. Εκεί που πίναμε τις μπύρες μας στο Colombia μου λέει ο Γιάννης
"Ρε, λες να έρθω και εγώ μαζί σας στο διήμερο?"
"Και το σκέφτεσαι παλικάρι μου?"
'Ενας ακόμη στην παρέα μας ;)
Αγώνας ξανά για το ποιός θα πληρώσει και με την λήξη ο πίνακας έδειχνε Γηπεδούχοι-Φιλοξενούμενοι 2-0. Καλάαααα, δεν θα έρθετε προς τα κάτω?
Αφού αφήσαμε τον Νίκο στο ξενοδοχείο λέω: "Ρε 'σεις, νιώθω μια ατονία. Παίζει κανένα μαγαζί με παγωτό μηχανής?" Κάτι είπανε μέσα από τα κράνη τους, σαν "Γαλλικά" μου ακούστηκαν :). Στάση σε ανοιχτό περίπτερο κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και βρεθήκαμε να τρώμε παγωτάκι στις 4 τα ξημερώματα. Αυτή τη φορά μείωσα κατά κάποιο τρόπο το σκορ αφού έπεισα τον περιπτερά πως είμαι Σαλονικιός. Και "σε λέω" και "μένω Ναυαρίνου" και "αυτοί σου μοιάζουν για Θεσσαλονικείς?"
2 ώρες μέχρι το υποτιθέμενο ξύπνημά μας. Ώρα για ξεκούραση...
Διαδρομή 1ης Ημέρας
Πρέπει να κοιμήθηκα περίπου μια ώρα πριν τα 7 ξυπνητήρια που είχα στο κινητό μου αρχίσουν να χτυπάνε. Σηκώθηκα ανάλαφρος (:P), ο Γιάννης είχε ετοιμάσει ήδη έναν καραβίσιο και μετά από 3-4 απανωτά τσιγάρα είχε έρθει η ώρα για να αναχωρήσουμε ώστε να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης όπου είχε οριστεί το ραντεβού.
Παραδόξως φτάσαμε από τους πρώτους. Πριν από εμάς είχε έρθει ο καλός φίλος Δημήτρης με την μπουμπού του. Σιγά-σιγά φτάσαν και οι υπόλοιποι και πλέον 08:30 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.
"Ωραίο συναίσθημα να αποχαιρετάς φίλους για έναν προορισμό στον οποίο ξέρεις ότι θα περάσουν τέλεια, το χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους δεν περιγράφεται.
Καλό δρόμο να έχετε."
Ο σημερινός μας προορισμός....
Ποιός αλήθεια νοιάζεται για τον προορισμό όταν μπροστά του υπάρχουν ανοιχτοί δρόμοι και καλή παρέα.....?
(Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι του Γιάννη)
Κάποια κομμάτια δρόμου προς τον Προμαχώνα είναι πραγματικά απολαυστικά...
Άφιξη στα σύνορα και γρήγορο πέρασμα δείχνοντας απλά τις ταυτότητές μας.
Αμέσως μετά τα σύνορα και με οδηγό μας τον Θανάση στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε τον δρόμο για Kulata, Dolno Spanchevo και Gorno Spanchevo. Ο δρόμος στα πρώτα χιλιόμετρα σε μαύρα χάλια με πολλές λακούβες και πολύ σκόνη λόγω έργων (ειδικά στα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα). Μετά το Gorno Spanchevo όμως όλα αλλάζουν...Καινούρια ασφαλτόστρωση, πολύ καλή σήμανση και στροφές απόλαυση !!!!
Εδώ θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να πω τα εξής. Έχω περάσει την Βουλγαρία κάμποσες φορές. Σχεδόν όλες transit, δηλαδή χωρίς να προσπαθώ να δω τι έχει να μου προσφέρει. Απλά πέρναγα λόγω ανάγκης ώστε να συνεχίσω το εκάστοτε οδοιπορικό μου. Αυτή τη φορά ο προορισμός ήταν η Βουλγαρία, και ξέρετε κάτι? Νιώθω άσχημα που μέχρι τώρα δεν της είχα δώσει την απαιτούμενη προσοχή. Ειδικά το νότιο κομμάτι της που οδηγήσαμε σχεδόν 800 χιλιόμετρα έχει να δώσει στον ταξιδιώτη ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ομορφιά. Αν κάποια στιγμή αποφασίσετε να ταξιδέψετε στη γείτονα χώρα κάντε το χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ ενδοιασμό !!! (Θανάση σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία).
Μέσα στην Gotse Delchev κάποιο χρέπι δεν έπερνε μπροστά !!!!!! Χαααααα το στρώμα του Γιάννη ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χρειάστηκε κατσαβίδι !!!!!!!!! (όχι τίποτα σπουδαίο μην φανταστείτε...καμμένη ασφάλεια...)
Η στάση σε σημεία όπως θα δείτε παρακάτω στις φωτογραφίες επιβεβλημένη...
Για να θαυμάσεις, για να απολαύσεις, για να ηρεμήσεις, για να νιώσεις γεμάτος...ευτυχισμένος....να νιώσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Δημήτρη είσαι ένας από αυτούς...
Φοράς το κράνος, κουμπώνεις την πρώτη, νιώθεις τυχερός...
Μια στιγμή, μια εικόνα, ένα χρώμα...
Εγκλωβισμένα αρώματα στην ζελατίνα του κράνους. Αλήθεια πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει εκεί....?
Όλα μπερδεμένα...γαλήνια...ζεις, αναπνέεις...νιώθεις ευλογημένος...νιώθεις ευτυχισμένος...
Έχοντας πλέον ξετυλίξει το περυτίλιγμα είχε έρθει η ώρα να δω το δώρο μου...
Έχοντας πλέον ξετυλίξει το περυτίλιγμα είχε έρθει η ώρα να δω το δώρο μου...
(ζητώ συγνώμη για τις μπερδεμένες μου σκέψεις που ίσως βγαίνουν και σε αυτά που γράφω. Ξαναζώ όμως στιγμές και μου είναι αδύνατο να τις βάλω σε μια σειρά). Κάποιες φωτογραφίες χωρίς σχόλια ίσως να πουν καλύτερα αυτά που θα ήθελα εγώ να πω...
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από τα σημεία D & E στον σύνδεσμο της διαδρομής που θα βρείτε στο τέλος της ημέρας. Δεν θα ήθελα να πω πολλά, δεν θέλω να χαλάσω με άχρωμα λόγια αυτά που το μάτι έχει αποτυπώσει...
Απλώς να πω πως το συγκεκριμένο κομάτι είναι κοντά στην περιοχή Trigrad και ονομάζεται Devil's Throat Cave.
Συνεχίζοντας και έχοντας πλησιάσει πλέον στον τελικό προορισμό για την διανυκτέρευσή μας στην πόλη Smolyan το τοπίο περέμενε το ίδιο εντυπωσιακό. Όχι με απότομες χαράδρες και δρόμους που περνάνε κάτω από βράχους αλλά με διαδρομές μέσα από μικρά πανέμορφα χωριά και μέσα από τα όμορφα δάση της Ροδόπης.
Κάποιοι για ακόμη μια φορά είπαν να εκμεταλευτούν την ευκαιρία της στάσης για έναν γρήγορο υπνάκο :)
Ανασυγκρότηση και καφές στην Shiroka Laka
Ανασυγκρότηση και καφές στην Shiroka Laka
Φτάσαμε στην πόλη Smolyan αργά το απόγευμα. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Luxor που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και τα υπόλοιπα αφορούν ικανοποίηση των σωματικών και στομαχικών μας αναγκών. Οι προβλέψεις για τον καιρό της Κυριακής, την ημέρα επιστροφής, δεν ήταν ευοίωνες αλλά αυτό καθόλου δεν μας απασχολούσε...
Διαδρομή 2ης Ημέρας
Ξύπνημα νωρίς για να προλάβουμε το πρωινό του ξενοδοχείου. Έξω η βροχή είχε ξεκινήσει να πέφτει από αργά το βράδυ. Οι μπότες είχαν ξεχαστεί στην βεράντα του ξενοδοχείου και είχαν γίνει μούσκεμα....
Η λύση απλή και επιβεβλημένη...
Στο φατσοβιβλίο όταν ανέβασα την συγκεκριμένη φωτογραφία κάποιος σχολίασε "So Sad". Να δεις sad που είναι να ταξιδεύεις από τις 8 το πρωί μέχρι τις 12.30 τα μεσάνυχτα με βρεγμένες μπότες....Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα :)
Άπαντες πάνω στις καλές μας και έτοιμοι για αναχώρηση
Η ημέρα βροχερή και μελαγχολική.
Η διάθεση για χιλιόμετρα αστείρευτη....
Ψιλόβροχο, ομίχλη...όλα πίσω από την ζελατίνα μοιάζαν τόσο οικεία...οι στιγμές των χιλιομέτρων μέχρι τον συνοριακό σταθμό στις Θέρμες είχαν κάτι μαγικό.
Τυλιγμένα όλα στην ομίχλη....
Παιχνίδια του μυαλού....
Λίγο πριν μπούμε στα πάτρια εδάφη
Και ενώ τα περισσότερα οδοιπορικά μου με την είσοδό μου στην Ελλάδα ρίχναν τίτλους τέλους, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο δρόμος μας οδηγούσε βόρεια της Ξάνθης στην Ελληνική πλευρά της Ροδόπης. Στα Πομακοχώρια...
Εχίνος
Δείτε το εκπληκτικό ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές"
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Μέρος 4ο
Πριν κάνω αυτό το οδοιπορικό γνώριζα ελάχιστα για αυτή την περιοχή (ντρέπομαι που το λέω αλλά δυστυχώς έτσι είναι). Φτάνοντας εκεί κυριαρχούσε μέσα μου η καχυποψία και ένα περίεργο αίσθημα φόβου. Το άγνωστο, η αμάθεια, ή ακόμα χειρότερα η ημιμάθεια....
Δεν θα ήθελα να γράψω τίποτα περισσότερο για την συγκεκριμένη περιοχή και τους ανθρώπους της. Θέλω μόνο να πω πως ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ και ΘΛΙΒΟΜΑΙ που τόσα χρόνια συντηρούσα με τον τρόπο μου ένα τόσο σάπιο σύστημα...Ποτέ δεν είναι αργά για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας....
Στον δρόμο της επιστροφής λίγο πριν η παρέα μας χωρίσει
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τελευταία στάση όλης της παρέας μιας και οι μακρινοί (Βασίλης & Ροζαλία, Νίκος, Αντώνης, Βασίλης, Γιάννης) επέλεξαν να βγούνε στην Εγνατία ώστε να φτάσουν πιο ξεκούραστα στις βάσεις τους (κάποια παιδιά από Αθήνα) ενώ ο Δημήτρης, ο Θανάσης και εγώ επιλέξαμε να κινηθούμε στην Ε.Ο Ξάνθης-Δράμας και να απολαύσουμε μέσα από μια μαγική διαδρομή τα στενά του Νέστου ποταμού.
Πάντα ήθελα να γνωρίσω τα μέρη αυτά, σχετικά μακριά για τις μονοήμερες που συνήθως κάνουμε. Ήταν η ευκαιρία λοιπόν και μόλις ο Θανάσης ρώτησε εμένα και τον Δημήτρη αν θέλουμε να πάμε από μια διαδρομή που ξέρει δεν υπήρχε κανένας λόγος να πούμε όχι :)
Η διαδρομή απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Στενός δρόμος, καινούρια άσφαλτος, θέα που κόβει την ανάσα. Άλπεις? Όχι δα, πολύ πιο όμορφο. Μικρή σε χιλιόμετρα διαδρομή αλλά πραγματικά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ.
Θανάσης
Δημήτρης
Πριν 1,5 χρόνο το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν χωμάτινο. Πλέον όλη η διαδρομή είναι ασφάλτινη...
Από την κορυφή (σχεδόν στα 1000μέτρα) η θέα στα στενά του Νέστου ποταμού είναι αυτή
Συνεχίζοντας την διαδρομή κατηφορίζουμε προς την Χρυσούπολη και μια στάση στο εγκαταλελειμμένο χωριό Ίμερα (πληροφορίες από το οδοιπορικό του πολύ καλού φίλου Μανώλη Κυριακόπουλου). Πολύ δυνατός ο αέρας στο χωριό και δυστυχώς λίγος ο χρόνος για να περιηγηθούμε στα εγκαταλελειμμένα σπίτια του χωριού.
Λίγες φωτογραφίες...
Στάση για καφέ, ξεκούραση και επίσκεψη στον Σ/Σ στο χωριό Τοξότες
Από εδώ και κάτω πλέον τα πράγματα έγιναν αρκετά δύσκολα. Η βροχή ήταν μόνιμος σύντροφος για αρκετά μεγάλα διαστήματα της διαδρομής. Στην Ασπροβάλτα σταματήσαμε για ένα τελευταίο γέμισμα στα ρεζερβουάρ. Ο Δημήτρης προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα σάντουιτς και ένα αναψυκτικό. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω έμεινα εγώ με τον Θανάση μιας και ο Δημήτρης πήρε τον δρόμο για Σάρτη. Έξω από την Θεσσαλονίκη αποχαιρέτησα τον Θανάση και με το ρολόϊ να δείχνει περίπου 21:00 μπήκα στην Ε.Ο Θεσσαλονίκης - Αθηνών για το μοναχικό ταξίδι της επιστροφής. Μια ακόμη στάση λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη για να τονώσω λίγο την αυτοπεποιθησή μου με έναν ζεστό καφέ...
και μια τελευταία στην Λάρισα
60 μόλις χιλιόμετρα από την βάση μου...
Κοιτάζω την "καλή μου"...
Ανάβω τσιγάρο...
Πάει κι αυτό, τελείωσε...
Άντε και στα επόμενα...
Διαδρομή 3ης Ημέρας
Θανάση, Γιάννη, Γιάννη, Νίκο, Βασίλη, Βασίλη, Ροζαλία, Αντώνη, Γιώργο, Ηλία, Δημήτρη, Μουσταφά, Σπήλιο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς για το όμορφο 3ήμερο που μου προσφέρατε. Εύχομαι να είμαστε όλοι δυνατοί και να ξανανταμώσουν οι γόμες μας σύντομα.
"Στην ομίχλη που με έχει σκεπάσει,
στην βροχή που με έχει μουσκέψει,
στο άσπρο, το μαύρο, το μωβ, το μπλε..."
Ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Πάντα όρθιοι
Γκαραγκούνης Βαγγέλης
Διαδρομή 2ης Ημέρας
Ξύπνημα νωρίς για να προλάβουμε το πρωινό του ξενοδοχείου. Έξω η βροχή είχε ξεκινήσει να πέφτει από αργά το βράδυ. Οι μπότες είχαν ξεχαστεί στην βεράντα του ξενοδοχείου και είχαν γίνει μούσκεμα....
Η λύση απλή και επιβεβλημένη...
Στο φατσοβιβλίο όταν ανέβασα την συγκεκριμένη φωτογραφία κάποιος σχολίασε "So Sad". Να δεις sad που είναι να ταξιδεύεις από τις 8 το πρωί μέχρι τις 12.30 τα μεσάνυχτα με βρεγμένες μπότες....Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα :)
Άπαντες πάνω στις καλές μας και έτοιμοι για αναχώρηση
Η ημέρα βροχερή και μελαγχολική.
Η διάθεση για χιλιόμετρα αστείρευτη....
Ψιλόβροχο, ομίχλη...όλα πίσω από την ζελατίνα μοιάζαν τόσο οικεία...οι στιγμές των χιλιομέτρων μέχρι τον συνοριακό σταθμό στις Θέρμες είχαν κάτι μαγικό.
Τυλιγμένα όλα στην ομίχλη....
Παιχνίδια του μυαλού....
Λίγο πριν μπούμε στα πάτρια εδάφη
Και ενώ τα περισσότερα οδοιπορικά μου με την είσοδό μου στην Ελλάδα ρίχναν τίτλους τέλους, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο δρόμος μας οδηγούσε βόρεια της Ξάνθης στην Ελληνική πλευρά της Ροδόπης. Στα Πομακοχώρια...
Εχίνος
Δείτε το εκπληκτικό ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές"
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Μέρος 4ο
Πριν κάνω αυτό το οδοιπορικό γνώριζα ελάχιστα για αυτή την περιοχή (ντρέπομαι που το λέω αλλά δυστυχώς έτσι είναι). Φτάνοντας εκεί κυριαρχούσε μέσα μου η καχυποψία και ένα περίεργο αίσθημα φόβου. Το άγνωστο, η αμάθεια, ή ακόμα χειρότερα η ημιμάθεια....
Δεν θα ήθελα να γράψω τίποτα περισσότερο για την συγκεκριμένη περιοχή και τους ανθρώπους της. Θέλω μόνο να πω πως ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ και ΘΛΙΒΟΜΑΙ που τόσα χρόνια συντηρούσα με τον τρόπο μου ένα τόσο σάπιο σύστημα...Ποτέ δεν είναι αργά για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας....
Στον δρόμο της επιστροφής λίγο πριν η παρέα μας χωρίσει
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τελευταία στάση όλης της παρέας μιας και οι μακρινοί (Βασίλης & Ροζαλία, Νίκος, Αντώνης, Βασίλης, Γιάννης) επέλεξαν να βγούνε στην Εγνατία ώστε να φτάσουν πιο ξεκούραστα στις βάσεις τους (κάποια παιδιά από Αθήνα) ενώ ο Δημήτρης, ο Θανάσης και εγώ επιλέξαμε να κινηθούμε στην Ε.Ο Ξάνθης-Δράμας και να απολαύσουμε μέσα από μια μαγική διαδρομή τα στενά του Νέστου ποταμού.
Πάντα ήθελα να γνωρίσω τα μέρη αυτά, σχετικά μακριά για τις μονοήμερες που συνήθως κάνουμε. Ήταν η ευκαιρία λοιπόν και μόλις ο Θανάσης ρώτησε εμένα και τον Δημήτρη αν θέλουμε να πάμε από μια διαδρομή που ξέρει δεν υπήρχε κανένας λόγος να πούμε όχι :)
Η διαδρομή απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Στενός δρόμος, καινούρια άσφαλτος, θέα που κόβει την ανάσα. Άλπεις? Όχι δα, πολύ πιο όμορφο. Μικρή σε χιλιόμετρα διαδρομή αλλά πραγματικά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ.
Από την κορυφή (σχεδόν στα 1000μέτρα) η θέα στα στενά του Νέστου ποταμού είναι αυτή
Συνεχίζοντας την διαδρομή κατηφορίζουμε προς την Χρυσούπολη και μια στάση στο εγκαταλελειμμένο χωριό Ίμερα (πληροφορίες από το οδοιπορικό του πολύ καλού φίλου Μανώλη Κυριακόπουλου). Πολύ δυνατός ο αέρας στο χωριό και δυστυχώς λίγος ο χρόνος για να περιηγηθούμε στα εγκαταλελειμμένα σπίτια του χωριού.
Λίγες φωτογραφίες...
Στάση για καφέ, ξεκούραση και επίσκεψη στον Σ/Σ στο χωριό Τοξότες
Από εδώ και κάτω πλέον τα πράγματα έγιναν αρκετά δύσκολα. Η βροχή ήταν μόνιμος σύντροφος για αρκετά μεγάλα διαστήματα της διαδρομής. Στην Ασπροβάλτα σταματήσαμε για ένα τελευταίο γέμισμα στα ρεζερβουάρ. Ο Δημήτρης προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα σάντουιτς και ένα αναψυκτικό. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω έμεινα εγώ με τον Θανάση μιας και ο Δημήτρης πήρε τον δρόμο για Σάρτη. Έξω από την Θεσσαλονίκη αποχαιρέτησα τον Θανάση και με το ρολόϊ να δείχνει περίπου 21:00 μπήκα στην Ε.Ο Θεσσαλονίκης - Αθηνών για το μοναχικό ταξίδι της επιστροφής. Μια ακόμη στάση λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη για να τονώσω λίγο την αυτοπεποιθησή μου με έναν ζεστό καφέ...
και μια τελευταία στην Λάρισα
60 μόλις χιλιόμετρα από την βάση μου...
Κοιτάζω την "καλή μου"...
Ανάβω τσιγάρο...
Πάει κι αυτό, τελείωσε...
Άντε και στα επόμενα...
Διαδρομή 3ης Ημέρας
Θανάση, Γιάννη, Γιάννη, Νίκο, Βασίλη, Βασίλη, Ροζαλία, Αντώνη, Γιώργο, Ηλία, Δημήτρη, Μουσταφά, Σπήλιο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς για το όμορφο 3ήμερο που μου προσφέρατε. Εύχομαι να είμαστε όλοι δυνατοί και να ξανανταμώσουν οι γόμες μας σύντομα.
"Στην ομίχλη που με έχει σκεπάσει,
στην βροχή που με έχει μουσκέψει,
στο άσπρο, το μαύρο, το μωβ, το μπλε..."
Ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Πάντα όρθιοι
Γκαραγκούνης Βαγγέλης
