Κείμενο - Φωτογραφίες:
Παπαδόπουλος Δημοσθένης
<< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΜΕΡΟΣ Γ'
Μέρα 19
Reisseck - Ljubljana
160 χιλιόμετρα
Μιας και ξέραμε ότι θα είχαμε να κάνουμε γύρω στα 150 χλμ μέχρι την Λουμπλιάνα
ξύπνησαμε αργά, τόσο αργά που σηκώθηκα λόγω της ζέστης που είχε μέσα στη σκηνή
από τον ήλιο που είχε ανέβει αρκετά πλέον.
Φάγαμε ό,τι είχαμε μαζί για πρωινό (μαζί με λίγο γάλα που μας έδωσαν) για
πρωινό και μετά αράξαμε αρκετή ώρα δίπλα στο πανέμορφο ποτάμι που τροφοδοτούσε
τη λίμνη και χαζεύαμε.
Και μετά το πρωινό
κοιμήθηκα για λίγο ακόμα μιας και το προηγούμενο βράδυ κρεπάλιασα όσο μπορούσα.
Στο δίπλα τραπέζι ένα
κορίτσι έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα από χάντρες και καλώδια.
Όμως τέρμα τα ψέμματα...
Κάπου εδώ έπρεπε να
εγκαταλείψουμε τις Άλπεις...
Δεν μας άρεσε καθόλου που
θα κάναμε καιρό να ξανανοιώσουμε τόσο δέος από ορεινό όγκο, από καιρικά
φαινόμενα, και από δρόμους που κόβουν την ανάσα αλλά έτσι είναι, όλα τα ωραία
κάποτε τελειώνουν και έρχονται άλλα καλύτερα, και στην περίπτωση μας ερχότανε η
Σλοβενία και η Κροατία, και για αργότερα θα το βλέπαμε.
Και κάπως έτσι
χαιρετούσαμε τους νότιους πρόποδες των Άλπεων πηγαίνοντας προς την Σλοβενία...
Μόλις βγήκαμε εθνική
παρατηρήσαμε ότι τα μισά οχήματα στο δρόμο ήταν ή αυτοκινούμενα, ή αυτοκίνητα
με τροχόσπιτο σε τρέιλερ! Ταξιδεύουν πολύ οδικώς οι Ευρωπαίοι, και δεν είναι
μόνο θέμα οικονομικής κατάστασης αυτό (για όσους βιάζονται να βγάλουν
συμπεράσματα), αλλά και θέμα γούστου, κοινώς είναι κάτι που το γουστάρουνε
περισσότερο από τον μέσο Έλληνα που είναι των διακοπών σε νησί με ξενοδοχείο
και πισίνα και όχι του ταξιδιού και της κατασκήνωσης.
Και σταματώντας κάπου
πριν τη Σλοβενία στην εθνική για βενζίνη πάθαμε πλάκα με την ουρά στο
βενζινάδικο! 10 αντλίες και 30 αυτοκίνητα να περιμένουν σε κάθε μία! Και επειδή
το επόμενο βενζινάδικο ήταν σε 50 χλμ και το κουβαδάκι του Σκίουρου είχε
ρεζέρβα δε το ρισκάραμε και περιμέναμε υπομονετικά (Εγώ περίμενα στον ίσκιο και
δεν έβαλα βενζίνη).
Η ζέστη είχε αρχίσει ήδη
να μας ενοχλεί, αλλά τα είπαμε και πριν αυτά...
Περιμένοντας παρατήρησα
ότι το μπουφάν μου και η ζελατίνα της μηχανής είχαν γίνει ένα με οποιουδήποτε
είδους έντομο (όσο μπορεί να φανεί σε φωτογραφία).
Συνεχίσαμε και φτάνοντας
στη Σλοβενία βλέπουμε 5 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα ουρά από ακινητοποιημένα
αυτοκίνητα, με δίσκους και καταλύτες να βρωμάνε. Αρχικά πιστεύαμε ότι κάποιο
τρακάρισμα θα είχε γίνει αλλά περνώντας (για να μη ξεχνάμε και την καταγωγή
μας) ανάμεσα από τα ακινητοποιημένα για χιλιόμετρα αυτοκίνητα φτάσαμε στα
σύνορα και είδαμε ότι όλη αυτή η ουρά γίνεται από τα διόδια...
Με αυτοκίνητο ήθελες
σίγουρα 2-3 ώρες για 5 χιλιόμετρα!
Περνώντας τα σύνορα ξεκίνησα
να θέλω κι εγώ βενζίνη και έπρεπε να πάρουμε και την βινιέτα για τους
αυτοκινητόδρομους της Σλοβενίας οπότε σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που αν
μη τι άλλο είχε περίεργο όνομα για... βενζινάδικο.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε
στη Λουμπλιάνα και βρήκαμε κατευθείαν ένα hostel που είχαμε σταμπάρει από
το ίντερνετ κάποιες μέρες πριν! Τελικά ήταν φθηνότερα απ' όσο νομίζαμε αφού με
8 ευρώ ο καθένας κοιμηθήκαμε εδώ:
Α, ξέχασα να πω πώς στην τιμή ήταν και το
πρωινό.
Και από κόσμο όλα τα λεφτά
το χόστελ, αρκετοί backpackers που πηγαινοερχόντουσαν,
μαγείρευαν, τρώγαν, ή συζητάγαν όλοι μαζί στο μεγάλο σαλόνι!
Και όλα αυτά μέσα στο
κέντρο της πόλης, αλλά και σε γωνία που δεν ακουγόταν ψύθιρος το βράδυ!
Αφού κάναμε ένα μπάνιο
βγήκαμε έξω και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς όπου μας κατευθύνει η μύτη μας
μιας και ήταν ώρα για φαγητό...
Η θερμοκρασία έκανε ότι
μπορούσε για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι εδώ κάτω στα χαμηλά έχει το
καλοκαίρι που όλοι ξέρουμε με την αφόρητη ζέστη που κανείς δεν γούσταρε...
Περπατώντας το κέντρο της
πόλης το πρώτο που φωτογράφισα ήταν το άγαλμα του Vodnik στην ομόνυμη πλατεία. Ο Vodnik ήταν ένας σημαντικός Σλοβένος δημοσιογράφος, ποιητής αλλά και κληρικός της
εποχής του διαφωτισμού.
Και όσο συνεχίζαμε να περπατάμε
παρατήρησα ό,τι έβλεπα και από την εθνική καθώς ερχόμασταν. Η Σλοβενία ΔΕΝ
είναι αντιπροσωπευτικό βαλκανικό δείγμα. Η αρχιτεκτονική της είναι ξεκάθαρα
επηρεασμένη από την Αυστρία. Το μόνο που αλλάζει αυτή την Ευρωπαϊκή όψη, είναι
οι ντόπιοι που είναι πιο γλεντζέδες, χαρούμενοι και αρκετά πιο σωματώδης και
στα δύο φύλα κατά μέσο όρο από τους λαούς που είδα στις προηγούμενες χώρες.
Αλλά οι συνήθειες του κόσμου είναι επίσης ξεκάθαρα δυτικές, με χαμηλότερες
τιμές σε όλα όμως, χαμηλότερες και από της Αθήνας ίσως στην Λουμπλιάνα. Επίσης
η Λουμπλιάνα όπου δεν είχε πεζόδρομο είχε ποδηλατόδρομο...
"Κάπου διάβασα ότι
ενας μύθος λέει πως ο δράκος αυτός σηκώνει την ουρά του όποτε περνάει μία
παρθένα από την γέφυρα. Εγώ δεν είδα ποτέ κάτι τέτοιο!"
Και μερικές ακόμη από την
πόλη:
Όσο τρώγαμε ψάχναμε
κάποιον που να ξέρει την πόλη και πέσαμε πάνω σε ένα Κύπριο σερβιτόρο στην
ηλικία μου και μας είπε όσα χρειαζόταν να ξέρουμε για την μικρή αυτή πόλη! Η
αλήθεια είναι πώς το μόνο που ήξερα πριν πάμε (από πληροφορίες πολυταξιδεμένων
φίλων) ήταν το πόσο καλό κόσμο είχε και πόσο ωραία πόλη ήταν άλλα τίποτα
συγκεκριμένο!
Φάγαμε και συνεχίσαμε να
περπατάμε...η πόλη είναι πραγματικά κόσμημα και μετά από λίγο ξεκινήσαμε να
βλέπουμε και κανένα graffiti ή stencil που είχαμε καιρό!
Και συνεχίσαμε το
περπάτημα...
μέχρι που πέσαμε στο
ποτάμι και το ακολουθήσαμε...
Και ξανά προς το
πανέμορφο και αρκετά προσεγμένο (όπως και όλη η πόλη άλλωστε) ιστορικό κέντρο
της πόλης...
Κι εδώ τα ζευγαράκια
κλείδωναν τον έρωτα τους με λουκετάκια στις γέφυρες...
Αφού γυρίσαμε στο δωμάτιο
και κάναμε ένα session φωτογραφίας με τα παιδιά
είπαμε να πάμε προς την Metelkova, ένα από τα πιο όμορφα μέρη που είδα στο ταξίδι!
Ουσιαστικά πρόκειται για
πρώην φυλακές 10 λεπτά με τα πόδια από το ιστορικό κέντρο της πόλης που πλέον
έχουν μετατραπεί σε πολύχρωμα μπαράκια με 1,5 ευρώ την μπύρα και μουσικές για
όλα τα γούστα, σε καταλήψεις, σε χόστελ και γενικότερα σε χώρο για να βγάζουν
οι καλλιτέχνες της πόλης τις ανησυχίες τους...
Όσο για φωτογραφίες, θα
έβγαζα το επόμενο πρωί μιας και σήμερα το βράδυ βγήκαμε για να τα πιούμε και
τελικά γυρίσαμε αργά για κάτι τέτοιο!
Εννοείται ότι ο κόσμος
ήταν κυρίως κάτω των 25 και είχε αρκετό τζέρτζελο στο πρώην προαύλιο της
φυλακής.
Ο Σκίουρος έλεγε ότι η Metelkova του άρεσε πιο πολύ κι από την πλατεία στα
Εξάρχεια, θα μου μείνει αυτό!
Bonus tracks της ημέρας:
"Πρώτη φορά είδα να
έχει αντίστροφη μέτρηση μέχρι να ανάψει το πράσινο στο πεζοφάναρο"
"Ο Σκίουρος μου
ποζάρει με το καινούριο του energy drink"
Μέρα 20
Ljubljana
Καμιά 10αριά χιλιόμετρα με ποδήλατο και καναδυό με τα
πόδια
Ξύπνημα νωρίς (για να
προλάβω τον πρωινό ήλιο και να βγάλω καμιά καλή φωτογραφία στη Metelkova) με ζαλάδα από το προηγούμενο βράδυ και βουρ προς το
πρωινό του χόστελ που είναι ισάξιο με του στρατού... τουλάχιστον είχε γαλλικό
καφέ για να ξυπνήσω, και δεν είχα περισσότερες απαιτήσεις με 8 ευρώ!
Τα παιδιά μείνανε να
κοιμηθούν ακόμα λίγο και θα τα λέγαμε το μεσημέρι μιας κι εγώ είχα όρεξη για
πετάλι σήμερα!
Βρήκα ένα τέλειο ποδήλατο
με 5 ευρώ την μέρα μετά από 5 λεπτά περπάτημα και ξεκίνησα...
Στη Metelkova είχα δει από το προηγούμενο βράδυ πολλά graffiti και περίμενα πώς και πώς να τα δω με το φως της μέρας
μιας και το μέρος δεν ήταν ιδιαίτερα φωτισμένο...
Και μιας και μου αρέσουν
πολύ αυτά που λένε οι τοίχοι, την καταβρήκα εκεί...
H Μetelkova λοιπόν:
"Μπαίνοντας... ναι
παπούτσια είναι αυτά που κρέμονται"
"ένα από τα
μπαράκια"
"ένα άλλο από τα
μπαράκια"
"αυτό πρέπει να ήταν
κατάληψη, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος"
"Για όσους ξέρουν
τον Guru..."
"Από τα καλύτερα που
είδα"
"Μπορείτε να
διακρίνετε την αράχνη?"
Και κάνοντας πετάλι μετά
μέσα στην πανέμορφη πόλη...
"Από τα καλύτερα tricks που έχω δει"
Και συνεχίζοντας το
πετάλι κατά μήκους της πόλης...
Μέχρι που έφτασα στο Tivoli, την τεράστια παρκάρα της πόλης!
"Έτσι για το
καλωσόρισμα!"
Και όπως βόλταρα στο
πάρκο βλέπω μία δωρεάν βιβλιοθήκη με αρκετά βιβλία για να δανειστείς και να
διαβάσεις όσο κάθεσαι στο πάρκο... Ευρώπη λέμε...
Εννοείται πώς κανείς δεν
φύλαγε τα βιβλία, κανείς δεν έκλεβε ή βανδάλιζε τίποτα, μόνο όταν πρόκειται να
βρέξει τα μαζεύουν κάποιοι υπεύθυνοι του πάρκου!
Αργότερα πήγαμε μια βόλτα
μέχρι το κάστρο της πόλης, το οποίο ήταν τόσο χάλια που η μόνη φωτογραφία που
έβγαλα είναι αυτή:
Αράξαμε ακόμη λίγο στο
πάρκο,
φάγαμε φτηνές σαβούρες
από φαστ φούντ για να αναπληρώσουμε το χαμένο λίπος και μετά πήγα να κοιμηθώ
καμιά ωρίτσα και κατέληξα να σηκωθώ το βράδυ μετά από 4 ώρες ύπνο...
Αφού το ξέρω ότι ποτέ δε
μπορώ να κοιμηθώ μόνο λίγο το μεσημέρι, τι τα θέλω αυτά..?
Το βράδυ ξαναπήγαμε στη Metelkova, τα τσούξαμε όσο μπορούσαμε και μετά ύπνο πάλι, την
επόμενη μέρα μας περίμεναν τα παραμύθια της Κροατίας για να γνωριστούμε...
Μέρα 21
Ljubljana - Plitvice
210 χιλιόμετρα
Ξυπνάμε το πρωί, τρώμε το
πρωινό μας και πάμε να μαζευτούμε στα γρήγορα για να πάρουμε δρόμο προς Κροατία
και συγκεκριμένα τον ομορφότερο δρυμό της, τις λίμνες Plitvice!
Κατεβαίνω κάτω για να
πάρω το ποδήλατο να το επιστρέψω πριν φύγουμε αλλά το μόνο που βρήκα ήταν το
κομμένο λουκέτο. Ωραία ξεκινάει η μέρα σκέφτομαι με σατανικό γελάκι να
σιγακούγεται...
Πήγα στην υποδοχή του
Χόστελ να ρωτήσω μήπως αντιλήφθηκαν κάτι όλο το βράδυ και μου είπε ότι έχουν
κάμερα που παρακολουθεί το σημείο οπότε ξεκινήσαμε να ψάχνουμε στο βίντεο.
Μετά από 5 λεπτά είδαμε
έναν τυπάκι που όπως σφύριζε αμέριμνα έβγαλε έναν μεγάλο κόφτη, έκοψε το
ψευτολουκέτο με την πρώτη, καβάλησε και έφυγε.
Α, έβαλε και τον κόφτη
στο καλαθάκι του ποδηλάτου, με αυτό γέλασα είναι η αλήθεια.
Πήγα εκεί που το είχα
νοικιάσει, μου κρατήσαν το 20ευρω της εγγύησης που είχα δώσει (αν και το
ποδήλατο αποκλείεται να κόστιζε κάτω από 200-250 ευρώ και ήταν ολοκαίνουργιο)
και ξεκίνησαν να τσακώνονται με την υπάλληλο που με άφησε να το κρατήσω και το
βράδυ ενώ έπρεπε να το γυρίσω εκεί για διανυκτέρευση σε δικό τους κλειστό χώρο.
Η κοπέλα ήταν καινούργια (μόνο λίγες μέρες δούλευε εκεί) και δεν ήξερε ότι
έχουν αυτό το σύστημα για τα βράδια αφού οι κλοπές ποδηλάτων (όταν το ποδήλατο
είναι καλό) είναι αρκετά συνηθισμένες.
Εγώ πάντως δεν κατάλαβα
ποτέ αν έφταιγε η κοπέλα ή τα αφεντικά που την είχαν αφήσει να δουλεύει εκεί
μόνη της και δεν της το είχαν πει..?
Γυρνάω λοιπόν πίσω και
πριν ξεκινήσουμε αποφασίσαμε να μην πάμε καθόλου από αυτοκινητόδρομο αλλά από
επαρχιακούς μέχρι το κάμπινγκ που είχαμε σταμπάρει από το ίντερνετ στην Κροατία
κοντά στις λίμνες, μιας και θα κάναμε γύρω στα 210 χιλιόμετρα απ' ότι υπολόγιζε
το GPS.
Αυτή η απόφαση μας
δικαίωσε πανηγυρικά όπως θα καταλαβαίναμε αργότερα...
Ξεκινάμε λοιπόν και αφού
είχαμε καμιά 50αριά χιλιόμετρα είπαμε να σταματήσουμε σε όποιο χωριό βρούμε για
ένα καφέ.
Σταματάμε λοιπόν και
ακόμη κι εδώ, που ήταν ένα χωριό 200 κατοίκων αισθανόσουνα πως δεν έχεις
περάσει στην Βαλκανική...
Η 50χρονη καφετζού ήξερε
τα βασικά αγγλικά (παρόλο που σίγουρα είχε καιρό να δει τουρίστα, και παρόλο
που είχε μεγαλώσει σε χωριό), είχε ταμιακή και ένα ξεχασμένο μηχάνημα για
κάρτες, και έστελνε mails από τον υπολογιστή της.
Σίγουρα η επαρχία της
Σλοβενίας θυμίζει πιο πολύ Ευρώπη, παρά ελληνική επαρχία, είμαστε αρκετά πιο
πίσω σε ανάπτυξη και μόρφωση από τους Σλοβένους, και πριν επισκεφτώ την
Σλοβενία είχα εντελώς αντίθετη άποψη.
Οι χωρικοί παρόλα αυτά
μου θύμιζαν κάτι από το χωριό μου στην Εύβοια. Καθημερινή πρωί βλέπεις, και από
το καφενείο πέρναγαν μόνο ηλιοκαμένες φάτσες,αγρότες, οικοδόμοι, μάστορες
γενικών καθηκόντων και τρακτέρ.
Ξανακαβαλήσαμε λοιπόν και
συνεχίσαμε την οδήγηση στην απολαυστική Σλοβενία...
Μέχρι που φτάσαμε στα
σύνορα με την Κροατία, μία χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση ακόμα.
Στα σύνορα ο έλεγχος
(ακόμα και για μένα που μπήκα με ταυτότητα μιας και δεν έχω βγάλει διαβατήριο,
αφού έχουν υπογράψει μία συνθήκη που οι Ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να μπαίνουν
στη χώρα μόνο με ταυτότητα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) ήταν τυπικός του
2λεπτου.
Περάσαμε πάνω από το
τεράστιο ποτάμι που σηματοδοτεί τα σύνορα της Κροατίας και της Σλοβενίας και
ξεκινήσαμε να ρολάρουμε στην Κροατική επαρχία.
Μόλις περνάς τα σύνορα,
καταλαβαίνεις ότι πλέον μπήκες σε βαλκανική χώρα.
Ο Γοτθικός ρυθμός στα
κτίσματα κόβεται μαχαίρι, η καλή ποιότητα του δρόμου επίσης, και στο πλάι
ξεκινάς να βλέπεις φτωχά χωριά με τούβλινα σπίτια και υπαίθριους πάγκους με
φρούτα. Επίσης, δίπλα στον δρόμο έβλεπες αρκετούς αγρότες και όλοι ήταν
χαμογελαστοί και χαιρετάγαν, όπως και τα παιδάκια που παίζαν μπάλα δίπλα στους
δρόμους όταν πέρναγες από χωριό.
Η Κροατία μου έδινε την
καλύτερη εντύπωση από την πρώτη στιγμή...
Και ακόμη δεν είπα πως
στην Κροατία τα μόνα χρώματα που μπορείς να δεις είναι το πράσινο και το μπλε.
Αυτή η χώρα είναι πραγματικά κατάφυτη!
Μία στάση για τσιγάρο στη
μέση του πουθενά λοιπόν και δρόμο πάλι...
Ο δρόμος ήταν χάλια(σαν
ελληνική επαρχία δηλαδή) σε σχέση μ'αυτό που είχαμε συνιθίσει τόσες μέρες, αλλά
είπαμε, τώρα μπήκαμε στα Βαλκάνια.
Τα τοπία των δρόμων όμως
έχουν απαράμιλλη ομορφιά λόγω της φοβερής φύσης που καλύπτει όλη τη χώρα
Φτάσαμε στο κάμπινγκ
απόγευμα, και ήταν μακράν το καλύτερο οργανωμένο κάμπινγκ που έχω δει ποτέ
μου...
"Τι κρίμα που δεν
ήξερα το ND φίλτρο για την φωτογραφική πριν
φύγω για το ταξίδι..."
Μέσα σε μία απέραντη
έκταση ημι-ορεινού δάσους που διακόπτεται από μεγάλα λιβάδια, και με αρκετά
φτηνές τιμές μέσα στο κάμπινγκ
Στήσαμε λοιπόν κι εμείς
της σκηνές μας και βολτάραμε στο κάμπινγκ μέχρι που κοιμηθήκαμε νωρίς μιας και
την επόμενη θα περπατάγαμε όλη μέρα και έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι!
