Motorcycle Rides: 26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης.

Κείμενο - Φωτογραφίες:
Παπαδόπουλος Δημοσθένης

Something for starters.

Είναι πολύς καιρός τώρα που προσπαθώ να μεταφέρω στη λευκή κόλλα όλα αυτά που έζησα στο 26ήμερο ταξίδι μας το καλοκαίρι του 2012...

Όλο αναβάλλω τη συγγραφή, μετά γράφω και το σκίζω, μετά ξαναγράφω λίγο και το κρατάω και μετά πάει λέγοντας. Ίσως να φταίει που μπουκώνεις από πληροφορία (τόση που κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να την επεξεργαστείς όλη) και συναίσθημα όσο ταξιδεύεις και γι αυτό δυσκολεύομαι να τα βάλω σε μία τάξη τώρα ώστε να μπορώ να τα περιγράψω. Ίσως πάλι να μην το έχω με την περιγραφή, ποιος ξέρει? Αλλά κι αυτός που δεν ξέρει, θα μάθει και θα μου πει όταν το τελειώσω!

Περάσαμε 8 χώρες (7,5 για την ακρίβεια, μιας και στη Γερμανία κάναμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα μόνο) και κάναμε συνολικά 4906 χιλιόμετρα (ο Σκίουρος έκανε τόσα, εγώ έκανα καμιά 300αριά παραπάνω), άλλα όμορφα, άλλα πανέμορφα, άλλα δύσκολα με χιονόνερα και κρύο μέσα στη μέση του καλοκαιριού, άλλα βροχερά μέχρι αηδίας και ελάχιστα αδιάφορα.

Όσο διαβάζετε τα παρακάτω θα πάτε μία βόλτα απ' όλα δίπιτη στην Τοσκάνη (με τα όλα της), μετά προς γαλλικές Άλπεις για αρχή και έπειτα θα διασχίσετε τη ραχοκοκαλιά των Άλπεων μέσω των καλύτερων περασμάτων της Ελβετίας, της βόρειας Ιταλίας και της Αυστρίας. Για συνέχεια μία βόλτα προς Σλοβενία και Κροατία και για κερασάκι στη τούρτα ένα τριήμερο για άραγμα στη Βενετία και τέλος καράβι για Ηγουμενίτσα και επαναπατρισμό. Θα περάσετε από τον πολιτισμό και την τέχνη τις Ιταλίας στα ψηλά περάσματα των Άλπεων από άκρη σε άκρη με θέες που κόβουν την ανάσα για να νοιώσετε όση μαγεία μπορείτε μέσω των άπειρων φωτογραφιών που τράβηξα εκεί στα ψηλά. Κάπου στο ενδιάμεσο θα υπάρχουν και breaks με κάποιες από τις πιο ωραίες πόλεις της Ευρώπης που επισκεφθήκαμε και για το τέλος θα δείτε θαύματα από νερό και βλάστηση στην μέση της Κροατίας αλλά και άπειρα κανάλια στη Βενετία. Όλα αυτά με αρκετές γαργαλιστικές ιστορίες, αλλά και την προσωπική μου (μη χέσω) ματιά φυσικά.

Ο τίτλος του ταξιδιωτικού προέκυψε από αυτό που είχα "πάρει" γυρνώντας, εννοώντας ότι όσο ταξιδεύεις, ειδικά χωρίς να κάθεσαι για καιρό σε ένα μέρος, η συνείδηση και ο τρόπος σκέψης σου βγαίνουν έξω από την δική σου πραγματικότητα (εξού και το εξωπραγματικό), από τον μικρόκοσμο της κοινωνίας που έχεις συνηθίσει να ζεις. Κάπως έτσι το σκεφτόμουνα και πριν φύγω ότι θα είναι και τελικά έπεσα διάνα. Φτάνει να έχεις συνέχεια ανοιχτό μυαλό και διάθεση.

Πώς αρχίσε το νταβαντούρι

Το ταξίδι το σχεδίαζα στο μυαλό μου πριν από τον Δεκέμβρη του 2011... χωρίς συγκεκριμένο δρομολόγιο ακόμα, απλά ήθελα μόλις καλοκαίριαζε να την έκανα για κανά μήνα με το αίσθημα μου (το δίτροχο, μιας και το δίποδο αδυνατούσε να ακολουθήσει για διάφορους λόγους), τη σκηνούλα μου, τη φωτογραφική μου και ανοιχτούς ορίζοντες και να πάω κάπου μακριά. Να δω ωραίους τόπους και να γνωρίσω καινούργιους ανθώπους. Ειδικά το βιβλίο του Βροχίδη που είχα διαβάσει πρόσφατα ήταν το τελειωτικό χτύπημα, και αν και ήξερα ότι σίγουρα δε θα έκανα κάτι τόσο μεγάλο, ήθελα να νοιώσω έστω ένα μικρό κομμάτι της περιπέτειας.

Τελικά κάπου στον Φλεβάρη (μετά από αμέτρητα ωραία ξενύχτια μπροστά στην οθόνη με πολύ γκουγκλάρισμα και ατελείωτο διάβασμα σε σχετικά ταξιδοφόρουμ) είχα καταλήξει με 2 διαδρομές, μία που θα έκανα σόλο (για να περνάει και από Βερολίνο και Στοκχόλμη που έχω κάποιους φίλους ώστε να αποφύγω λίγη μοναξιά) και μία που θα έκανα αν έβρισκα παρέα. Η μία ήταν προς Σκανδιναβικές χώρες και η άλλη ήταν οι Άλπεις από την μία άκρη στην άλλη, συν ό,τι περίσσευε δεξιά και αριστερά στον χάρτη χοντρικά.

Και τελικά παρέα βρήκα και μάλιστα ότι έπρεπε, οπότε η Σκανδιναβία θα περιμένει ακόμα λίγα χρόνια.

Ένα βράδυ που 'βρεχε (όχι όμως μέχρι το ξημέρωμα) λέω στον ένα και μοναδικό Σκίουρο να πάμε για καφέ στην αγαπημένη του πλατεία. "Κατέβα ρε" μου λέει. Κατεβαίνω κι εγώ και του λέω το πλάνο. Δεν ήθελε και πολύ, μέσα σε 10 λεπτά τον έχω ψήσει και μου λέει το ναι. Και μπορεί να είναι πολύ περίεργος άνθρωπος ώρες-ώρες αυτός ο Σκίουρος αλλά έχει ένα καλό, ότι ο λόγος του είναι εγγύηση όταν πρόκειται για σοβαρά πράγματα. Έτσι ήταν και ο μόνος που πήρα στα σοβαρά από 2-3 που μου είχαν πει ότι ψήνονται και θα μου πούνε σε λίγο καιρό και άλλα τέτοια κοτίσια. Το "ναι" βέβαια ήταν με τον όρο ότι εγώ θα έψαχνα τα πάντα για το ταξίδι (διαδρομές, εισιτήρια, τι θα πέρναμε μαζί και τι θ' αφήναμε κλπ) μιας κι αυτός δεν είχε χρόνο αλλά ούτε και πολλή όρεξη να ασχοληθεί με αυτό, το μόνο που ήξερε ήταν ποιες χώρες θα περνάγαμε και ότι θα βλέπαμε βουνό που θα μας έφτανε για καιρό. Με την πλοήγηση ήξερε ούτως ή άλλως ότι είμαι πιο χαρισματικός από αυτόν (μπουάχαχαχα) οπότε επαναπαύτηκε. Απλά ήθελε να φύγει κι αυτός. Ωραία, το μουντ λοιπόν ήταν κοινό και η αλήθεια ήτανε ότι μου άρεσε που όλο το δρομολόγιο θα ήτανε δική μου έμπνευση.

Μετά από λίγο καιρό μου λέει πως θα έρθει μαζί και η Τόνια (η καημένη νόμιζε ότι θα περνάγαμε ένα βουνό, το κακό είναι ότι δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του). Ακόμα καλύτερα μιας και είναι εξίσου καλή παρέα σκέφτομαι, αν και την ήξερα ελάχιστα τότε αλλά κάποια άτομα σου κάνουν καλή εντύπωση από την πρώτη στιγμή. Τελικά γίναμε ωραίο παρεάκι και περάσαμε σκηνικά που θα τα θυμόμαστε για χρόνια νομίζω οι 3 μας.

Το αρχικό πλάνο λοιπόν ήταν το παρακάτω:

Θα πιάναμε Ανκόνα από Πάτρα,μετά θα βλέπαμε όση περισσότερη Τοσκάνη μπορούσαμε, μετά από Τορίνο Γαλλικές Άλπεις, στη συνέχεια Λωζάνη που έχω ένα φίλο, μετά πολύ από Ελβετικές Άλπεις, μια βόλτα από την εύφορη κοιλάδα των πλουσίων του Λίχτενσταιν, καπάκι Ιταλικές Άλπεις τα πάντα όλα, ξαναμανακαπάκι Αυστριακές Άλπεις με τις ωραίες πόλεις και τα χωρία τους και ένα μικρό πέρασμα από Γερμανία, και μετά προς Ελλάδα από Σλοβενία, Κροατία, λίγο Βοσνία, Μαυροβούνιο, Αλβανία. Ουφ τα είπα και ξαλάφρωσα.

Όλα τα παραπάνω βέβαια με όσο το δυνατόν λιγότερο αυτοκινητόδρομο και λιγότερες πόλεις γινόταν. Άλλωστε θέλαμε φύση και ήρεμους καλοσυνάτους ανθρώπους της επαρχίας.

Βέβαια δε ξέραμε αν θα μας φτάναν τα λεφτά και ο χρόνος μιας και θα κάναμε όσα χιλιόμετρα γουστάραμε καθημερινά ανάλογα το τι θα συναντάγαμε πόσο θα μας άρεσε και πόσο θα κουραζόμασταν (το budget ήταν μέχρι 2000 χιλιάρικα σκάρτα και γύρω στις 30 μέρες έκαστος) οπότε από την αρχή είπαμε ότι μόλις φτάναμε Κροατία θα βλέπαμε για τη συνέχεια, αν δε μας έβγαινε από Βαλκάνια θα γυρνάγαμε από Βενετία με το πλοίο.

Τα εισιτήρια λοιπόν από Πάτρα για Ανκόνα βγήκαν και έλεγαν ημερομηνία αναχώρησης 10/7.

Οι κυρίες που θα μας μεταφέρανε ήταν το σχετικά καινούργιο μου Tenere 660 και το 1100GS του πάλαι ποτέ του Σκίουρου. Η προετοιμασία για όλα τα τσιμπράγκαλα που θα είχαμε μαζί ο καθένας είχε γίνει προσεκτικά από καιρό και δεν μας έλειπε τίποτα, κάτι που το διαπιστώσαμε και στη διάρκεια του ταξιδιού και μας άρεσε πολύ αυτό μιας και αρκετές φορές γλιτώνεις αρκετό χρόνο για μικροπράγματα. Το μόνο κακό είναι ότι είμασταν παραφορτομένοι μιας και θα συναντούσαμε θερμοκρασίες από 0 έως +45 οπότε ήθελες και χοντρά και λεπτά ρούχα, και είχαμε και αρκετό εξοπλισμό κάμπινγκ (σε προσεγμένο μέγεθος όμως όλα μετά από αρκετό ψάξιμο για το τι, πώς και πόσα από το κάθε τι, οπότε χωρέσαν τα πάντα).

Εντάξει, ξέρω, σας κούρασα τόση ώρα, όλο μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα, ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι λοιπόν (αλλά μην το πιείτε μονορούφι όπως λέει το άσμα γιατί θα έχει πολύ διάβασμα), βάλτε και κανά καλό beat (τις ροκιές τις αφήνω για όταν ανέβει το υψόμετρο) σε φάση

και αρχίστε το ταξίδι.

"to those who can dream, there is no such place as faraway"

Μέρα 1

Αθήνα-Πάτρα

220 χλμ περίπου

Ξύπνησα χωρίς να έχω κοιμηθεί και πολύ, λόγω αυτής της γλυκιάς υπερέντασης που έχεις πάντα πριν κάνεις κάτι μεγάλο...

Τριπλοτσέκαρα την λίστα με την πραμάτια που θα κουβάλαγα μαζί,

ήπια τον καφέ μου με την ησυχία μου και έφυγα για το σπίτι του Σκίουρου που θα συναντιόμασταν για να φύγουμε!

Πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε εντοπίσαμε το πρώτο πρόβλημα... το δανεικό GPS (πολλά ευχαριστώ στον Μελέτη που μας δάνεισε ένα μαραφέτι των 600 ευρώ χωρίς κανένα αντάλλαγμα) που είχαμε πάρει είχε λεπτό βίσμα για αναπτήρα κι εμείς είχαμε τους μεγάλους... περάσαμε από έναν ηλεκτρολόγο στη Θηβών και το πρόβλημα λύθηκε στα γρήγορα!

Avanti maestro λοιπόν να ξεκινήσουμε επιτέλους.

Φτάσαμε μέχρι την Πάτρα σε ανύποπτο χρόνο (μιας και η προσμονή να ξεκινήσουμε ήταν μεγάλη) και το πλοίο έφευγε σε μισή ώρα κανονικά...

Πάω να κάνω την επικύρωση στα εισιτήρια και μου λένε ευγενικότατα να μη φάω γιατί έχουν σφάξει φακές, τελικά το πλοίο άργησε γύρω στις 2 ώρες να έρθει λόγω κάποιας καθυστέρησης, αυτός ο χρόνος δεν κύλαγε και πολύ γρήγορα θυμάμαι μιας και έξω είχε 40 βαθμούς λιοπύρι...

"περιμένοντας υπομονετικά"

Τελικά μπήκαμε στο πλοίο και αφού περιμέναμε καμιά ώρα ακόμα για να ξεκινήσει με το αγενέστατο ελληνόφωνο προσωπικό (ΑΝΕΚ) να μας σπάει τα νεύρα για διάφορους λόγους επιτέλους αράξαμε στον ίσκιο και το αεράκι και ξεκινήσαμε.

Είχαμε να σκοτώσουμε πάνω από 20 ώρες, οπότε όσο δεν κοιμόμουν έκανα δωρεάν φωτογράφηση σε όσους αράζανε στο πλοίο...

Οι Ιταλοί γυρνάγαν γύρω γύρω στο πλοίο με μαγιό και πετσέτες αλλά η πισίνα (πιο πολύ με βοθάνα έμοιαζε) ήταν άδεια παραδόξως, απλά αράζανε όπου βρίσκανε και κάνανε δωρεάν σολάριουμ για ώρες μέχρι επίπεδο καρκίνου του δέρματος.

Τελικά στρώσαμε υπνόσακους σε μία ήρεμη γωνίτσα (κάτι αρκετά εύκολο σ΄αυτό το πλοίο, καμπίνα δε χρειάζεσαι για κανένα λόγο) και έπεσα για ύπνο στις 8 το απόγευμα με σκοπό να σηκωθώ νωρίς να βγάλω καμιά φωτογραφία με την ανατολή...

Μέρα 2

Ανκόνα-Σιένα

220 χλμ περίπου

Ναι σιγά που θα σηκωνόμουν για την ανατολή μετά τη χτεσινή αϋπνία. Έλιωσα στον ύπνο μέχρι τις 10 το πρωί (ω ναι, κοιμήθηκα κοντά 14 ώρες) και όταν σηκώθηκα έβλεπα παντού Ιταλίδες να αράζουνε στο πάτωμα, άλλες να κοιμούνται, άλλες να τρώνε τα φρουτάκια τους, γενικά καμία σχέση με Ελλάδα που για να πάνε Μυτιλήνη οι περισσότεροι θέλουν καμπίνα...

Φτάσαμε Ανκόνα με 4 ώρες καθυστέρηση σχεδόν, κατά τις 2 το μεσημέρι, κατεβήκαμε στο αμπάρι με τους 50φεύγα βαθμούς, καβαλήσαμε και επιτέλους πάτησα σε ξένη χώρα με 2 ρόδες (και η πρώτη επαφή με την Ιταλική άσφαλτο ήταν παραλήρημα)!

Η πρώτη μας στάση ήταν για βενζίνη και ντύσιμο (μιας και στο πλοίο με 50 βαθμούς δεν άντεχες με τίποτα περισσότερο από ένα κοντομάνικο) στο πρώτο βενζινάδικο και ρίξαμε τρελά γέλια! Εκτός του ότι δεν είχαμε ιδέα του πώς θα γίνει η ιστορία της πληρωμής με την κάρτα στο χαζομηχάνημα, δεν μίλαγε και κανείς αγγλικά. Όταν όμως κάποιος θέλει, συννενοείται μαζί σου και χωρίς κοινή γλώσσα, οπότε την βρήκαμε την άκρη... Η βενζίνη στην Ιταλία βέβαια έτσουζε με 1,97 ευρά το λίτρο...

Φτάσαμε μετά από λίγες ώρες στην λίμνη Trasimeno, την οποία μόλις την είδα από ψηλά ήταν και το πρώτο ωραίο τοπίο που είδα στο ταξίδι. Η πείνα είχε φτάσει σε σημείο που θα άνοιγα κονσέρβα εν κινήσει, οπότε βρήκαμε μία πιτσαρία σε ένα μικρό χωριό της λίμνης με ένα τρελό αφεντικό (και ψήστη όμως), που παρόλο που δεν ήξερε λέξη στα αγγλικά όχι απλά καταφέραμε να συννενοηθούμε, αλλά μας έλεγε ότι του στέλνουν καρτ ποστάλ από όλο τον πλανήτη και τον ευχαριστούν που φάγαν πίτσα στο μαγαζί του... αφού φάγαμε (η πίτσα όντως κορυφαία και φτηνή) μας έφερε και την κούτα με τις καρτ-ποσταλ, τώρα αν τις έγραφε μόνος του ή όχι δεν θα το μάθω ποτέ!

"Το αφεντικό τρελάθηκε"

"Επιγραφή με το πρόσωπο του αφεντικού"

Φεύγοντας από τη λίμνη καταλάβαμε πως το αρχικό σχέδιο που ήταν να φτάσουμε Φλωρεντία εγκαταλήφθηκε αφού είχε περάσει αρκετά η ώρα οπότε είπαμε να πάμε προς Σιένα και να μείνουμε κάπου γύρω!

Μόλις φτάσαμε Σιένα όμως (μετά από μία φοβερή διαδρομή με τοπία Τοσκάνης, λόφους με ηλιόσπορο, απέραντους αμπελώνες κλπ, που δυστυχώς δεν έβγαλα καθόλου φωτογραφίες) η τρόμπα βενζίνης του Σκίουρου άρχισε να μας κάνει νερά και δούλευε μόνο όταν της ρίχναμε μπουνιές... μία τρόμπα που είχε αλλαχτεί πριν από 500 χιλιόμετρα...

Φτάσαμε στο πρώτο κάμπινγκ που μας έδειχνε το GPS λίγο έξω από την πόλη και ήταν λες και το είχαμε κάνει παραγγελία... Μιας και ήταν ήδη αργά και θέλαμε απλά να κάνουμε ένα μπάνιο και να πάμε να δούμε την πόλη -για την οποία δεν ξέραμε τίποτα, μείναμε με 15 ευρώ έκαστος στο καλύτερο bungalow που είδαμε σε όλο το ταξίδι, και σε ωραίο μέρος μέσα στο δάσος!

Φτάσαμε στην πόλη μετά από αρκετά μπουνίδια στην τρόμπα και λίγα νεύρα που θα έπρεπε να αλλαχτεί ξανά στην Φλωρεντία (δηλαδή ήθελε χρόνο και χρήμα), παρκάραμε και ξεκινήσαμε να περπατάμε, μέχρι που παρατηρήσαμε ότι μας έχει κρεμάσει το σαγόνι.

"Χμμ"

"μία από τις πλατείες"

"Κάπως έτσι είναι τα φώτα στους δρόμους της Σιένα"

"Μετά έγινε και η πρώτη γνωριμία με Ιταλικό παγωτατζίδικο... κόλαση!"

"και δώστου περπάτημα να δούμε που βγάζει"

"spooky stuff"

Και όπως περπατάς βλέπεις αυτό:

και ταυτόχρονα ακούς μουσικές....μμμ ωραία σκεφτόμαστε!

και περπατώντας ανακαλύψαμε 3-4 διαφορετικά πάρτυ με καλό κόσμο, ωραίες μουσικές, και ποτά σε συμβολικές τιμές...

Αράξαμε αρκετά μέχρι που είπαμε να ξαναπερπατήσουμε...

"Λίγες αλλά καλές ανηφόρες"

Και πέσαμε πάνω σε αυτή τη πλατεία...

"Ποιά κούραση και ποιός εκνευρισμός με την τρόμπα? Όλα καλά πηγαίναν :-)"

Γυρίσαμε στο κάμπινγκ κατά τις 3, κάτσαμε ακόμα λίγο να διαπιστώσουμε όλοι μαζί το πόσο ωραία ήταν αυτή η πόλη, τα ήπιαμε ακόμα λίγο (η Τόνια κι εγώ τουλάχιστον) και αφού στο τέλος έβλεπα την Ντόλυ να κάνει τα δικά της από τη νύστα και την κούραση είπα να την πέσω!

Μέρα 3

Σιένα-Φλωρεντία (by any means)

100 χλμ (το πολύ)

Το ξυπνητήρι βάραγε μάταια πάνω από 3 τέταρτα... κανείς δεν έλεγε να σηκωθεί!

Με πολύ ζόρι και αρκετό κέφι σηκωθήκαμε κατά τις 10:30 και ξεκίνησα να φέρω καφέ και να χαζέψω τον χάρτη.

"χαρουμενιές"

Μαζευτήκαμε και ξεκινήσαμε με σκοπό να πάμε από San Gimignano που είχα ακούσει τα καλύτερα και μετά προς Φλωρεντία για διανυκτέρευση μιας και ήταν πόλη που δε θέλαμε να χάσουμε.

Το GPS είχε κεφάκια και μας πήγε από χώμα για καμιά 10αριά χλμ.

Και κάποιες φωτογραφίες της Τόνιας από την διαδρομή:

"Κάπως έτσι είναι οι μικροί δρόμοι της Τοσκάνης"

Φτάνουμε San Gimignano, παρκάρουμε με δυσκολία και πάμε να περπατήσουμε το χωριό που είναι στα μεσαιωνικά πρότυπα της Σιένα!

Ας αφήσω τις φωτογραφίες να σας δείξουν το χωριό...

"είσοδος του χωριού-κάστρου"

"χαρακτηριστική αυλή σπιτιού"

"Ένα από τα πολλά όμορφα σπίτια"

"That's so Tuscany"

"sealed"

"η θέα έξω από το χωριό"

"όμορφα Ιταλικά παντοπωλεία"

"Όποιον παγωτατζή και να ρωτήσεις, λέει πως έχει το καλύτερο"

"Ο Σκίουρος παίζει"

"Η Τόνια ανακάλυψε την γάτα του κακού στον αστυνόμο Σαϊνη"

Αφού λιώσαμε στο χωριό είπαμε να ξεκινήσουμε προς Φλωρεντία αλλά δεν είχαμε φανταστεί τι ώρα θα φτάναμε ακόμα...

Πάμε στα μηχανάκια, καβαλάμε, αλλά η τρόμπα του Σκίουρου παρέδωσε πνεύμα, οι τοπικές εκκλησίες γκρεμίστηκαν από τις δοξολογίες μας, πήραμε την οδική, και μετά από κανα 3ωρο που περιμέναμε ήρθε επιτέλους...

Και πάλι ο οδηγός ήξερε 3 λέξεις το πολύ στα αγγλικά, και πάλι συννενοηθήκαμε άριστα. Κανονικά έπρεπε να μας πάει Σιένα, αλλά τον πείσαμε και παράτυπα μας πήγε Φλωρεντία. Είπαμε, δε χρειάζεται κοινή γλώσσα, διάθεση χρειάζεται.

"Κλασσικό φόντο στο πλάι του δρόμου"

Φτάσαμε στο συνεργείο της BMW στη Φλωρεντία, όπου πάθαμε πλάκα από την ποιότητα του χώρου, των ανθρώπων και της εξυπηρέτησης. Είχαν ξεκινήσει και ψάχναν τρόμπα βενζίνης πριν πάμε καν εμείς, από την ώρα που τους ενημέρωσε ο οδηγός της οδικής ότι θα πάμε.

Μας είπαν ότι το πιθανότερο αύριο το πρωί θα ήταν έτοιμη η μπουμπου και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε που θα μείνουμε.

Πάλι πίσω είχαμε μείνει αλλά δε μας πείραζε και πολύ, το μόνο που πείραζε ήταν τα λεφτά που θα έδινε ο Σκίουρος.

Αφού βρήκαμε το φτηνότερο ξενοδοχείο στην είσοδο της πόλης (27 το άτομο),μακριά από το κέντρο, και έκανα πολλές φορές πέρα-δώθε για να πάρω τα παιδιά και τα πράγματα τους από το συνεργείο, κάναμε ένα μπάνιο και ξεκινήσαμε να πάμε κέντρο με το λεωφορείο.

Το λεωφορείο που έμεινε κι αυτό και το πήρε η οδική. Κάτι δε πήγαινε καλά σήμερα. Πάλι καλά το επόμενο ήρθε σφαίρα.

Ενώ η Φλωρεντία ήταν πανέμορφη και είχε να δώσει, την παρεξηγήσαμε αρκετά στην αρχή. Μάλλον έφταιγε η κούραση και ο εκνευρισμός με την τρόμπα, και ότι δεν είχε αυτό το μαγευτικό μεσαιωνικό στυλ της Σιένα. Πάντως ότι πρόκειται για μία πόλη κόσμημα το καταλαβαίνεις από τα πρώτα κιόλας λεπτά οπτικής επαφής.

"Μία από τις εκκλησίες"

"Νυχτερινές απόψεις της πόλης"

Φάγαμε το παγωτάκι μας και αφού περπατήσαμε αρκετά για την κούραση που είχαμε πήραμε ταξί να γυρίσουμε στο δωμάτιο... Και αυτή ήτανε μια κούρσα που θα θυμόμαστε και οι 3 για καιρό! Ο ταρίφας το είχε σκάσει από το Grand Theft Auto, ο άνθρωπος έστριβε σαν να παίζαμε σε ταινία δράσης. Ο Σκίουρος του άφησε και 2-3 ευρώ για την διασκέδαση όταν φτάσαμε...

Αφού χαιρέτησα και τον τοπικό spiderman.

έγραψα και το ημερολογιάκι μου και την έπεσα...

Για να δούμε, θα φτάσουμε Τορίνο αύριο?

Μέρα 4

Φλωρεντία - (χωρίς τερματισμό)

Τορίνο? χαχαχα.

Πάω στο συνεργείο μετά το πρωινό να ρωτήσω τι ώρα θα πάρουμε το μαύρο πληγωμένο άτι και μου λέει ότι η παραγγελία έφαγε κοκομπλόκο και κανένα συνεργείο σε γειτονικές πόλεις δεν έχει να μας δώσει τρόμπα, οπότε θα περιμένουμε να έρθει την Δευτέρα (και ήταν Παρασκευή πρωί)...

Μου ανάβουν τα λαμπάκια σε δευτερόλεπτα αφού το είχα σίγουρο ότι αύριο το πρωί θα ανεβαίναμε βουνό που τόσο το περιμέναμε, τρώω την ξενέρα, και γυρνάω στο δωμάτιο να την μεταδώσω και στους άλλους 2.

Αφού λοιπόν ξενερώνουμε ήσυχα και ωραία λέμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε ότι θα χρειαστούμε για το τριήμερο και να πάμε σε μία παρκάρα που είχαμε δει στο χάρτη να αράξουμε να φάμε

αλλα να δούμε και την παρκάρα

"ΤΟ άραγμα"

"ταϊσαμε και τα αλόγατα σταφύλια"

"παίξαμε και με τα ζωντανά του πάρκου"

Εκεί μας άλλαξε και όλη η διάθεση, τσιλάραμε και ξεκινήσαμε να ρωτάμε ίνφο για την πόλη από μια παρέα παραδίπλα όπου και μας είπε όσα χρειαζόταν να μάθουμε.

"Όταν δεν έχεις παραλίες έχεις πάρκα :-/"

Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα μιας και η πόλη είναι απέραντη ευθεία και θα είχαμε 3 μέρες ολόκληρες να περάσουμε οπότε πήγαμε προς το κέντρο.

"Πάντα όμορφη αυτή η πόλη"

Αφού λοιπόν νοικιάσαμε τα ποδήλατα η Τόνια μας είπε ότι είχε να κάνει ποδήλατο από παιδάκι...

...και είχε μόνιμα μία τέτοια έκφραση για αρκετές ώρες όσο έκανε πετάλι!

Εμείς γελάγαμε, εκείνη δε νομίζω να το ευχαριστήθηκε και πολύ. Από την επόμενη μέρα ήταν ξεφτέρι πάντως.

Αφού γυρίσαμε λίγο την πόλη αράξαμε σε μία πλατεία-πάρκο που μας είπαν ότι μαζεύει κόσμο και κάθε βράδυ έχει κι από ένα live.

Φθηνά ποτά λοιπόν, ωραίος κόσμος και κανένα ίχνος ρατσισμού. Εκεί βλέπεις όλες τις φυλές και όλα τα χρώματα ανθρώπων σχεδόν σε όλες τις παρέες και όλοι μιλάνε με όλους σε όποια γλώσσα μπορούνε. Από το Βερολίνο είχα να το δω αυτό τόσο μαζικά. Ωραία πράγματα.

Κάναμε κι εμείς τις γνωριμίες μας, τα τσούξαμε και αργά το βραδάκι γυρίσαμε για ύπνο μετά από μία φοβερή βραδινή ποδηλατάδα που ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αύριο το πρωί θα ψάχναμε για κάμπινγκ ώστε να σταματήσουμε να δίνουμε τόσα λεφτά για ύπνο κάθε μέρα.

"Στη Φλωρεντία βλέπεις περιέργα έργα τέχνης οπουδήποτε"

Bonus tracks της ημέρας:

"Η μεθυσμένη μέλισσα"

"Το λάγνο βλέμμα του Σκίουρου με το σκουλαρίκι της Τόνιας"

Μέρα 5

Φλωρεντία

Αφού ξυπνήσαμε στο τσακ για το πρωινό πήγαμε δικάβαλο με τον Σκίουρο να ψαχτούμε για χοστελοκάμπινγκ αλλά τζίφος! Όλα ήταν φίσκα. Στα κάμπινγκ δεν είχε χώρο ούτε για μονό σκηνάκι! Και ο λόγος? Είχε στο Μουτζέλο ΜotoGP και ο κόσμος είχε κατακλύσει τα πάντα. Και σαν να μην έφτανε ότι θα πληρώναμε ξενοδοχείο άλλες 2 μέρες δεν μπορούσαμε να βρούμε και πουθενά εισιτήρια για το MotoGP... κανείς μας δε σκέφτηκε να δει το πρόγραμμα των αγώνων πριν φύγουμε από Ελλάδα...

Τελοσπάντων τι να κάνουμε, το κατάπιαμε κι αυτό και βολτάραμε στην πόλη με τα ποδήλατα ολημερίς, μέχρι που την είδαμε σχεδόν όλη, για μουσεία και λοιπά ούτε λόγος, μιας και κανείς μας δεν είχε τέτοια όρεξη.

Λίγες φωτογραφίες από την μέρα μας:

"Απίθανο!"

"Τέτοια μηχανήματα μόνο στην Ιταλία ή στις Άλπεις μπορεί να συναντήσεις αν μένεις Ελλάδα"

"όμορφα."

Το βράδυ καταλήξαμε και πάλι στη χθεσινοβραδινή πλατεία και τα τσούξαμε.

Στον γυρισμό με το ποδήλατο η Τόνια παραλίγο να είχε στενή επαφή με μία τραβεστί (γυρνάγαμε από ένα δρόμο αντίστοιχο της Συγγρού) αλλά τη γλίτωσε στο τσακ!

Άντε, άλλη μια μέρα στην πόλη και μετά βουνό!

"Άνετα με λες και μπεκρή με όλα αυτά στα πόδια"

Μέρα 6

Φλωρεντία

Σήμερα η μέρα ήταν πιο μοναχική. Άφησα τα παιδιά να κάτσουνε ντουετάκι και πήρα από νωρίς το ποδήλατο να γυρίσω όση Φλωρεντία δε γύρισα χτες και με περισσότερη όρεξη για φωτογραφίες. Οπότε σήμερα έχει πολύ οφθαλμόλουτρο από Φλωρεντία. Το μόνο κακό είναι ότι έκανα τόσα χλμ ποδήλατο που τις επόμενες 2 μέρες ήμουν πιασμένος.

Στο δρόμο γνωρίστηκα με μία τρελή οικογένια που είχε μία καντίνα σε ένα πάρκο και έκατσα τουλάχιστον καμιά ώρα για να ξεκουραστώ... οι άνθρωποι εκεί που γλυκοκοιτιόντουσαν μετά από λίγο τσακωνόντουσαν για κάτι που δεν καταλάβαινα στα Ιταλικά (και είχε αρκετή πλάκα) και μετά από λίγη ώρα γλυκοκοιτιόντουσαν πάλι.

"Κλασσικό ξεκίνημα της μέρας με την παρκάρα"

"statues posing!"

"street art"

"Οι φλωρεντίνες με τους φλωρεντίνους (πολύ μ'αρέσει να το λέω αυτό) κάνοντας BBq στα πάρκα"

"Δρόμο έπαιρνα, δρόμο άφηνα"

Το απόγευμα πήρα την Ντόλυ και ανεβήκαμε στο Fiesole, μία περιοχή πάνω σε λόφο λίγο έξω από την Φλωρεντία, να πιω ένα καφεδάκι και να παίξω με το φακό μου λίγο και τελικά ήτανε πολύ καλή η έμπνευση. Είχα και μία ωραία γνωριμία με ένα Βραζιλιάνο και την γυναίκα του που μιλάγαμε για ώρες.

"walking on sunshine"

"το ηλιοβασίλεμα εμπνέει τους τοπικούς καλλιτέχνες"

"gone"

Γύρισα στο δωμάτιο να φάμε κάτι με τα παιδιά και στη ρεσεψιόν γνωριστήκαμε με έναν Τσέχο που είχε κάνει εκείνη τη μέρα Πράγα-Φλωρεντία (1100 χλμ δηλαδή) δικάβαλος με 990...

Όταν φτάσανε η γυναίκα του είχε ήδη έντονο σύνδρομο πιασοκώλ και κοιμόταν ήδη πάνω στη μηχανή. Η δική μου μπορεί και να με χώριζε. Απ' ότι μας είπε βέβαια και η δική του ήτανε στα πρόθυρα.

Φαϊ και ύπνος λοιπόν στα γρήγορα γιατί αύριο έχει πολύ και καλό χιλιόμετρο!

Bonus track της ημέρας:

"H μπουγάδα μας"

Μέρα 7

Φλωρεντία - Bussoleno (έξω από το Τορίνο)

450 χλμ περίπου

Τη μηχανή την πήραμε τελικά πριν τις 11 το πρωί. Η τρόμπα που έβγαλε από μέσα ο μάστορας ήταν πολύ αμφίβολο αν ήταν γνήσια, όπως είχε πει στον Σκίουρο ο μάστορης στην Αθήνα... Τελικά δε ξέρω τι έγινε με αυτό το θέμα, δε τον ρώτησα ποτέ τώρα που το σκέφτομαι.

Ντυθήκαμε και καβαλήσαμε απίστευτα γρήγορα μόλις πήραμε την μηχανή. Δε κρατιόμασταν!

Έπρεπε να φάμε πολύ χιλιόμετρο σήμερα και να φτάσουμε τουλάχιστον στους πρόποδες των Άλπεων!

Εγώ στην αρχή πήγαινα σα χαζός, ο Σκίουρος από πίσω φώναζε και κάπως έτσι κύλαγε ο χρόνος μέχρι τον πύργο της Πίζας. Η ζέστη όμως ήταν αφόρητη.

Φτάσαμε στον πύργο και κάναμε μία μικρή στάση για καφέ

"όντως γέρνει"

"Ο Σκίουρος με έναν από τους πολλούς καφέδες που έπινε καθημερινά"

Ξανά καβάλημα και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από την παραλιακή για καμιά 10αριά χιλιόμετρα μέχρι που δεν αντέχαμε άλλο. Είχε φανάρι κάθε 300 μέτρα. Και σε έπιαναν όλα.

Οι οδηγοί βέβαια σταματούσαν και χωρίς να έχει φανάρι, φτάνει ένας πεζός να πάταγε στο δρόμο. Επίσης κανείς δε ξεπέρναγε το όριο ούτε στο ελάχιστο. Προσωπικά πιστεύω θα μου έπαιρνε καιρό να συνηθίσω σε τόσο πολιτισμένο τρόπο οδήγησης.

Η παραλία που βλέπαμε στα αριστερά μας ήταν μία απέραντη αμμουδιά με ξαπλωστρομπρέλες μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι σου, αλλά όλα ήτανε δωρεάν...

Η θερμοκρασία όμως ήταν κοντά στους 35+ με ντάλα ήλιο οπότε είπαμε να πάμε από Autostrada (η οποία ουσιαστικά πάει παράλληλα με την παραλιακή).

Και θα περιγράψω όσο πιο κόσμια μπορώ το πώς ήταν η Autostrada Α12.

Κ-Α-Β-Λ-Α.

Πραγματικά μοναδικός δρόμος.

Τα μισά από τα χιλιόμετρα που κάναμε στον Α12 ήταν σε υπερυψωμένες γέφυρες που μπαίνεις σε τούνελ στο βουνό, μετά βγαίνοντας από το τούνελ έπεφτες πάλι σε υπερυψωμένη γέφυρα και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά μέσα στο πράσινο και κοιτώντας την θάλασσα από πολύ ψηλά στα αριστερά σου. Όσο για την ποιότητα του οδοστρώματος και τις μεγάλες παρατεταμένες στροφές δε χρειάζεται να πω τίποτα...

Αυτό που χρειάζεται να πω σίγουρα όμως είναι ότι τα 31 ευρώ διόδια που πληρώσαμε σύνολο τσούξανε για τα καλά, αν και μετά από αυτή την απόλαυση δε γκρινιάξαμε καθόλου.

Περνάγαμε τόσο ωραία στο δρόμο που μέχρι το βράδυ που φτάσαμε στους πρόποδες των Άλπεων κοντά στο Βussoleno και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε κάμπινγκ παρατηρήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει να φάμε.

Είχα να δω τον Σκίουρο τόσο χαρούμενο από την τελευταία φορά που είχαμε τρέξει αγώνα μαζί!

Και η Τόνια δε καταλάβαινε από κούραση, κλασσική γυναίκα :-P

"Στάση για τσιγάρο σε πάρκινγκ της Autostrada"

"Πρώτη φορά είδαμε βενζινάδικο με ειδική λωρίδα για μηχανές..."

"Επιτέλους ξεκινήσαμε να διακρίνουμε βουνό στο βάθος"

Αφού ρωτήσαμε σε ένα τοπικό μαγαζί βρήκαμε ένα κάμπινγκ (με 7 ευρώ έκαστος νομίζω) στο οποίο ο μικρότερος σε ηλικία διαμένοντας ήταν 70 χρονών (!!) στήσαμε τις σκηνούλες μας και είπαμε να πάμε για κανα μπάνιο.

Όλοι γύρω μας μιλούσαν μία περίεργη Γερμανική διάλεκτο, ελάχιστοι ξέραν Ιταλικά, όπως και στα περισσότερα μέρη της Βόρειας Ιταλίας που προσαρτήστικαν μετά τους πολέμους σε αυτήν.

Κατά τις 9 ενώ η ατμόσφαιρα είχε λίγο φως ακόμα όλοι είχαν πάει για ύπνο...τρίτη ηλικία λέμε!

Πήγαμε και σε ένα μαγαζί γύρω στις 9:30 για πίτσα και πάλι καλά που το προλάβαμε γιατί έκλεινε, μας είπε ότι ήμασταν τυχεροί γιατί δεν είχε κλείσει τον φούρνο ακόμα...

Από την πολυκοσμία της πόλης είχαμε περάσει ξαφνικά σε παράλληλο σύμπαν!

Όλοι οι άνθρωποι πάντως ευγενέστατοι, παρόλο το προχωρημένο της ηλικίας τους και της διαφορετικής μας γλώσσας (ελάχιστοι ξέραν 5 λέξεις στα Αγγλικά).

Αφού ηρεμήσαμε και την έπεσα στη σκηνή ήταν τόσο ωραία...

Επιτέλους θα κοιμόμουν στη Βίλλα Μαρίνα (έτσι λένε τη σκηνή ντε).

Το όνομα Μαρίνα το έδωσε η κοπέλα μου η Μαρίνα φυσικά, η οποία αν και γιόρταζε σήμερα δεν ήταν μαζί μου. Αλλά τι να την κάνω αφού δε γινόταν να έρθει, αυτή έχανε πάντως!

Οι Άλπεις μας κοιτάζαν επιβλητικά και αντί για φορτηγά άκουγα τριζόνια και έβλεπα τα αστέρια...

Η θερμοκρασία ήταν στους 14 βαθμούς (και μέχρι χτες βράδυ βάζαμε το air-condition στο κρύο!) και ήμασταν μόλις στα 600 μέτρα υψόμετρο.

Ο καιρός για αύριο έλεγε λιακάδα και δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει, είχαμε να ανέβουμε το ψηλότερο πέρασμα του ταξιδιού μας αύριο!

Μέρα 8

Bussoleno - Lutry (Προάστια Λωζάνης)

340 χλμ περίπου

Ξυπνάμε το πρωί κατά τις 8μιση και μόλις ανοίγω τη σκηνή κατάλαβα ότι θα ήτανε μία φοβερή μέρα σήμερα...

Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για καφέ αλλά ακόμη δεν είχε ανοίξει τίποτα, οι άνθρωποι πανε αργά για δουλειά εκεί μάλλον...

Και προσπαθώντας να ρωτήσω μία γιαγιούλα από το δίπλα τροχόσπιτο αν ξέρει που θα βρούμε καφέ εκείνη λέγοντας μου κάτι ακαταλαβίστικα Ιταλικά έφυγε και μπήκε μέσα. Πακέτο λέμε κι εμείς, θα βρούμε καφέ στο δρόμο.

Κι εκεί που μαζεύουμε για να φύγουμε σκάει η μορφή γιαγιά και μας φέρνει αυτό!

Χωρίς να έχουμε καταλάβει ούτε μία κουβέντα ο ένας του άλλου πέρα από το "Cafeeee" που της έλεγα νωρίτερα, εκείνη πήγε μέσα και μας έφερε 3 εσπρεσάκια με ζάχαρη και ζεστο γάλα!

Και εκεί που πάμε να πιούμε μια γουλιά μας φέρνει και κουλουράκια!

Δυστυχώς ντρεπόταν να βγει φωτογραφία μαζί μας, μάλλον ο άντρας της που κοίταζε ήταν πιο παραδοσιακός τύπος!

Της είπαμε ευχαριστώ σε όσες γλώσσες ξέραμε, μας είπε κι αυτή καλό ταξίδι στη μόνη γλώσσα που ήξερε και φύγαμε!

Φορτώνουμε την πραμάτια μας και ξεκινάμε επιτέλους! Ο καιρός ήταν ότι καλύτερο για πρώτη μέρα στο βουνό, λιακάδα και βοριαδάκι, δηλαδή θα βλέπαμε τα πάντα χωρίς συννεφιά εκεί στα ψηλά!

Και στα επόμενα 5 χιλιόμετρα ξεκινάμε να ανεβαίνουμε...